Ζούμε σε μία χώρα με πολίτες αιώνια παιδιά...

Πόσο διαχρονικά είναι τα συνθήματα του Πολυτεχνείου σχεδόν πενήντα χρόνια μετά την εξέγερση;

Ζούμε σε μία χώρα που έχει δύο Υγείες (κρατική και ιδιωτική) και υγεία δεν έχει.. Δύο παιδείες (κρατική και ιδιωτική) και παιδεία δεν έχει. Δύο ασφάλειες (κρατική και ιδιωτική) και ασφάλεια δεν έχει…
Ζούμε σε μία χώρα όπου ανθεί η παραπαιδεία, η παραοικονομία, η παραπληροφόρηση, η παραπολιτική (αφού δεν παράγεται πολιτική), αλλά… παρά-δες οι πολίτες δεν έχουν (ειδικά μετά τα δύο lockdown)…
Ζούμε σε μία χώρα όπου η εξέγερση των νέων στο Πολυτεχνείο κατά της ξενοκίνητης χούντας και της τυραννίας, εξελίχτηκε στη... χούντα και το φασισμό των αντεξουσιαστών που στο όνομα της δήθεν επανάστασης, κάνουν γυαλιά – καρφιά κάθε τρεις και λίγο το κέντρο της Αθήνας και ενίοτε της Θεσσαλονίκης, της Πάτρας ή του Βόλου ή μπουκάρουν φόρα- παρτίδα στα γραφεία καθηγητών ή πρυτάνεων και τους κρατάνε σε ομηρία εκμεταλλευόμενοι το φοιτητικό άσυλο, ή αν θέλετε την ασυλία στην ασυδοσία…

Είμαστε η μοναδική χώρα που η κατάληψη σε πανεπιστημιακές σχολές και δημόσια σχολεία είναι ο κανόνας και το μάθημα, η διάχυση της γνώσης αυτής που μας βοηθά να σταθούμε στη δική μας κριτική σκέψη και να αντιμετωπίσουμε τη ζωή με τα απαραίτητα εφόδια όντας ενήλικες και όχι αιώνιοι έφηβοι, όπως λέει και ο Στέλιος Ράμφος τείνει να γίνει η εξαίρεση.
Στη χώρα όπου αρχηγοί κομμάτων κοινοβουλευτικών συνομιλούν με τους επικεφαλής της Αστυνομίας και εκλιπαρούν να τους ασκήσουν βία για να κερδίσουν «επαναστατικούς πόντους» ή οι κυβερνήτες ασκούν πολιτική μέσω της επικοινωνίας και της επιλεκτικής ενημέρωσης και όχι της ουσίας, θεωρώντας ότι έτσι κερδίζουν από τη δική τους δεξαμενή ψηφοφόρων των… «νοικοκυραίων»!
Ζούμε επίσης σε μία χώρα όπου η επίσημη πολιτεία ανέχεται και συμβιβάζεται με το συνωστισμό στις εκκλησίες και μασά τα λόγια της στη θεία κοινωνία για να μη δυσαρεστήσει ψηφοφόρους και η αντιπολίτευση προτρέπει γενικώς σε εξέγερση παίζοντας με την υγεία και τις ζωές των άλλων, αφού έτσι γενικώς έχει μάθει η πολιτική μας ελίτ να κινείται : «with other people’s money and lives» που λένε και οι αγγλοσάξωνες……

Ζούμε σε μία χώρα όπου επαληθεύεται ο νόμος του Pareto όπου το 80% των επιπτώσεων προέρχεται από το 20% των αιτιών κοινώς το 20% αυτών που αντιδρούν γενικώς παρέσυρε την υπόλοιπη κοινωνία και την οικονομία . Αυτό το 20% αντιδρούσε σε όσα επιτάσσει η κοινή λογική, δηλαδή το να γίνουμε ένα κανονικό κράτος να συμμορφωνόμαστε με τις υποδείξεις των ειδικών σε μία πανδημία και να μην τα αμφισβητούμε όλα. Και έτσι το 20% που δεν τηρούσε τα μέτρα αρκούσε για να διαχυθεί στο γενικό πληθυσμό ο ιός...

Αν είναι διαχρονικά τα συνθήματα της εξέγερσης του Πολυτεχνείου;
Χωρίς Ψωμί, χωρίς παιδεία, αλλά με μία ελευθερία αλά καρτ μόνο για τα οργανωμένα συμφέροντα. Χωρίς πραγματική ιδιωτική οικονομία, περισσότερο κρατικοδίαιτη και με την πεποίθηση ότι αν μαζευτούμε αντί για δύο και τρεις χίλιοι δεκατρείς πως θα ξανακούσουμε το λαό να τραγουδά Μίκη θεοδωράκη στην Πατησίων και ας είναι αυτό ο χορός του κορονοϊού πάνω από τα κεφάλια μας... Πολίτες που ζούμε στο χθες, δεν ονειρευόμαστε για το αύριο , δεν εργαζόμαστε για το σήμερα. Πολίτες «αιώνια παιδιά» κάτι σαν τον Πίτερ Παν νομίζοντας ότι ζούμε στη χώρα του ποτέ, «πολίτες ζόμπι» τελικά που ζούμε με μύθους γιατί αδυνατούμε να φτιάξουμε τη δική μας ιστορία…