Του Γιάννη Κολλάτου
Η έλλειψη εθνικού σχεδιασμού και εθνικής συνεννόησης σε βασικά ζητήματα που απασχολούν τη χώρα δεν φαίνεται μόνο στην εξωτερική πολιτική ή τα εθνικά θέματα, ή σε θέματα οικονομίας (αν είχαμε συνεννοηθεί ίσως να είχαμε αποφύγει το δεύτερο και το τρίτο μνημόνιο )ή παιδείας ή υγείας, αλλά ακόμη και στην αγροτική πολιτική. Το παράδειγμα είναι ουσιαστικό:
Η χώρα έχει ως ναυαρχίδα των εξαγωγών της στα μεταποιημένα τρόφιμα την κομπόστα όπου είμαστε παγκόσμιοι leaders.
Η πρώτη ύλη για την κομπόστα είναι το βιομηχανικό ροδάκινο. Η χώρα επέκτεινε τα τελευταία χρόνια την παραγωγή βιομηχανικού ροδάκινου, από τους 400 χιλιάδες στους 850 χιλιάδες τόνους. Σοφά έπραξε θα πει κανείς, αφού υπάρχει ζήτηση και το προϊόν είναι εξαγώγιμο και φέρνει συνάλλαγμα.
Μόνο που τα ψυγεία που έχουμε στην επικράτεια επαρκούν για τους 400 χιλιάδες τόνους, με αποτελεσμα να υπάρχει ο κίνδυνος το 50% της παραγωγής να σαπίζει, ενώ αυτό δημιουργεί συνθήκες ώστε να υπερισχύει η προσφορά της ζήτησης, με αποτελεσμα να προσφέρονται εξευτελιστικές τιμές στους παραγωγούς. Κακώς θα πει κάποιος άλλος, έγινε αυτή η επέκταση και ας πρόσεχαν οιαγρότες, που χωρίς κανένα σχεδιασμό κανένα business plan προχώρησαν σ επέκταση της καλλιέργειας. Πρώτον για να συμβεί αυτό οι αγρότες θ έπρεπε να είναι οργανωμένοι σε συνεταιρισμούς, οι οποίοι να έχουν μία ελάχιστη διοικητική- λογιστική μέριμνα, ώστε να μπορεί να υπάρξει εθνικός σχεδιασμός, πράγματα ανύπαρκτα για την ελληνική αγροτική πραγματικότητα. Υπάρχει όμως η δυνατότητα αυτή τη στρέβλωση να τη διορθώσει η κεντρική εξουσία και από μειονέκτημα να την καταστήσει πλεονέκτημα για την εθνική οικονομία.
Πως;
Με το να κατευθύνει προς την δημιουργία νέων ψυκτικών εγκαταστάσεων, τα σχέδια βελτίωσης , τα προγράμματα επιδότησης της μεταποίησης και τα διάφορα προγράμματα του ΠΑΑ, που έχουν καθυστερήσει να ανοίξουν (τα προηγούμενα είχαν γίνει πριν από 8 χρόνια).
Αυτός είναι ένας εθνικός σχεδιασμός που διορθώνει τις στρεβλώσεις και δίνει τη δυνατότητα στη χώρα να αποκτήσει ανταγωνιστικό πλεονέκτημα. ,
Θα μπορούσαν να αναφερθούν και άλλα παραδείγματα που η κεντρική εξουσία δείχνει αδυναμία σχεδιασμού προς όφελος της εθνικής οικονομίας, όπως για παράδειγμα την κωλυσιεργία στη σύσταση της διεπαγγελματικής στη φέτα , με αποτέλεσμα αφενός μεν να κινδυνεύει να εξαφανιστεί η προβατοτροφία και στη συνέχεια να χάσει τα ερείσματα του , λόγω νοθείας και αθρόων παράνομων εισαγωγών ένα εθνικό προϊόν..
Ακόμη και η «πικρή» ιστορία της ζάχαρης και του τρόπου που τη χειριστήκαμε, με αποτέλεσμα τα εργοστάσια της ΕΒΖ, ν κινδυνεύουν να καταλήξουν οικόπεδα, δείχνει την έλλειψη εθνικού οράματος για το που πρέπει να κατευθυνθεί η ελληνική παραγωγική διαδικασία, αφού χωρίς ζάχαρη κομπόστα δεν γίνεται…
Στην επέκταση της ελαιοκαλλιέργειας και την τυποποίηση τόσο του ελαιολάδου και της ελιάς, επίσης υπάρχει αδυναμία συνεννόησης.
Και τέλος ερχόμαστε σε ένα άλλο εθνικό προϊόν το βαμβάκι., όπου το 90% του προϊόντος καταλήγει να εξάγεται με μία πρωτογενή μεταποίηση, ως εκκοκκισμένο χωρίς να λαμβάνει η χώρα πρά ένα μικρό μέρος της προστιθέμενης αξίας του. Η επαναλειτουργία, με σύγχρονη παραγωγική διαδικασία, ώστε από βιομηχανία εντάσεως εργασίας, να καταστεί εντάσεως κεφαλαίου και τεχνολογίας, η ελληνική κλωστοϋφαντουργία όπου κάποτε απασχολούνταν σε αυτή περίπου 400.000 εργαζόμενοι, θα έπρεπε να είναι το ζητούμενο τα τελευταία 20 χρόνια..
Το ίδιο ισχύει και για το σκληρό σιτάρι όπου επίσης είμαστε κυρίως εξωστρεφείς, ενώ είμαστε ελλειμματικοί σε μαλακό και πάει λέγοντας…
Ο εθνικός σχεδιασμός βέβαια προϋποθέτει οργάνωση σε συνεταιρισμούς των αγροτών, όπως γίνεται στην υπόλοιπη προηγμένη Ευρώπη, αλλά η έλλειψη συνεννόησης δεν συμβαίνει μόνο σε επίπεδο κορυφής στην πολιτική ελίτ, αλλά και στη βάση σε επίπεδο πολιτών και παραγωγών στη χώρα μας…
Αν το άρθρο μας σας άρεσε, πατήστε Παρακαλούμε, κάντε
