Μιχάλης Ζιώγας : “ΑΕΛ σημαίνει να σε ακολουθεί παντού ο κόσμος, το 88′ ήταν ένα θαύμα που θα μείνει στην αιωνιότα

Ο Μιχάλης Ζιώγας μια από τις πιο εμβληματικές μορφές της ΑΕΛ, θυμάται και αφηγείται την ιστορία του με τους βυσσινί στο SPORT24. Όσα έζησε από τα παιδικά του χρόνια ως φίλαθλος στο Αλκαζάρ, μέχρι και το σήμερα που η ομάδα της Λάρισας επέστρεψε στα σαλόνια της Stoiximan Super League.

Ο Μιχάλης Ζιώγας ήταν και θα παραμείνει για πάντα στην ιστορία της ΑΕΛ ως μια από τις πιο εμβληματικές μορφές της και όχι άδικα.

Ήταν το πρώτο “κανόνι” της θρυλικής ομάδας του Γιάτσεκ Γκμοχ που το 1988 έσπασε το κατεστημένο του ελληνικού ποδοσφαίρου και παραμένει μέχρι και σήμερα η μοναδική ομάδα της περιφέρειας που κατέκτησε το πρωτάθλημα.

Τον συναντήσαμε στη Λάρισα, στο κέντρο της πόλης κοντά στο αρχαίο θέατρο, με τον θρυλικό επιθετικό των βυσσινί να θυμάται όλη την πορεία του στην ομάδα της πόλης. Από αυτά που έκανε ως φίλαθλος στο Αλκαζάρ μέχρι και το τέλος, με έναν επίλογο γεμάτο με γκολ και τίτλους.

Η κουβέντα ολοκληρώθηκε στο σήμερα που βρίσκει την ΑΕΛ πίσω στα σαλόνια του ελληνικού ποδοσφαίρου, αλλά και πώς ο ίδιος ο κόσμος εξακολουθεί να τον βλέπει σαν τον Μιχάλη της διπλανής πόρτας.

    Μαζεύαμε σε χαρτάκια τον Κούδα κι αυτός με κάλεσε στον ΠΑΟΚ, στο μυαλό όλων μας ήταν να παίξουμε στην ΑΕΛ 

Ενταχθήκατε στην ΑΕΛ το 1982. Πώς αισθανθήκατε στα πρώτα σας βήματα στην ομάδα; Επίσης την υποστηρίζατε ως φίλαθλος;

“Ήμασταν παιδιά, τα οποία ήρθαμε στην ομάδα της ΑΕΛ, αλλά ήμασταν όλοι μέσα από το νομό Λάρισας. Από χωριά όμως και όπως καταλαβαίνετε στην μικρή και παιδική μας ηλικία, τότε Ολυμπιακός θα ήσουν ή Παναθηναϊκός ή ΑΕΚ ή εδώ από τη Βόρειο Ελλάδα, ΠΑΟΚ.

Εμείς μεγαλώσαμε με την πολύ μεγάλη γενιά στην Ευρώπη που ήταν η ομάδα του Άγιαξ με Γιόχαν Κρόιφ που κατ’ εμέ ίσως ήταν ένας από τους πλησιέστερους ποδοσφαιριστές στον κόσμο. Αλλά από τη στιγμή που η ΑΕΛ άρχισε σιγά σιγά να ανεβαίνει στην Α Εθνική, ήμασταν με την ΑΕΛ.

Θυμάμαι ερχόμουν από το χωριό μου τότε μαζί με άλλα παιδιά φίλους μας πάνω στα αγροτικά και επειδή δεν είχαμε χρήματα να μπούμε στο γήπεδο, σκαρφαλώναμε με σχοινιά που μας ρίχνανε και πηδούσαμε μέσα στο γήπεδο του Αλκαζάρ για να δούμε τα παιχνίδια, σε ηλικία 15 – 16 χρονών. 

Από εκείνη τη γενιά. Γιατί εγώ τότε πριν έρθω έβλεπα να παίζει ο Βαλαώρας, έβλεπα να παίζει ο Παραφέστας, ο Αργυρούλης, ο Μαλουμίδης, οι οποίοι μετά γίναν οι συμπαίκτες μου“.

Πως αισθανθήκατε όταν βλέπατε τα ινδάλματα που κάνατε αυτά που μου είπατε για να δείτε την ΑΕΛ, να καταλήγετε να είστε συμπαίκτες τους;

“Από ένα σημείο και μετά άρχισα από την ηλικία των 15 – 16 χρονών που έπαιζα στην ομάδα του χωριού μου από το Καλοχώρι, ένα χωριό έξω από την Λάρισα, βλαχοχώρι. Εκεί ήταν όλοι Βλάχοι στην καταγωγή. Κάθε χρονιά έβγαινα πρώτος σκόρερ στο τοπικό πρωτάθλημα εδώ του νομού, βάζοντας γκολ τουλάχιστον 40 με 50 κάθε χρονιά.

Άρχισε το όνομά μου να γίνεται γνωστό με ενδιαφέρον από ομάδες όπως ο Πανιώνιος, ο Άρης και από την ΑΕΚ είχε έρθει και με είχε δει τότε ο αείμνηστος Στέλιος Σεραφείδης.

Αλλά τότε όλα τα παιδιά της πόλης θέλαμε να πάμε στην ομάδα της ΑΕΛ. Φυσικά όταν άρχισα, η πρώτη μου μέρα μέσα στα αποδυτήρια της ΑΕΛ για μένα ήταν συγκινητική, όμως λίγο πολύ ήταν όλοι τους πάρα πολύ καλοί χαρακτήρες, πολύ καλά παιδιά. Με δέχτηκαν πάρα πολύ καλά και η προσαρμογή μου στην ομάδα ήταν πολύ εύκολη“.

Όταν ενταχθήκατε στην ομάδα η ΑΕΛ άρχισε να δείχνει τα δόντια της στο ελληνικό ποδόσφαιρο.

“ Πράγματι η ΑΕΛ εκείνη την περίοδο ήταν μια ομάδα η οποία άρχιζε σιγά σιγά να κατακτά το κοινό, το ελληνικό ποδοσφαιρικό κοινό ταπό την περίοδο του Ιουνίου του 1982 είχε παίξει τελικό Κυπέλλου Ελλάδος με τον Παναθηναϊκό.

Είχε μια πάρα πολύ καλή επίθεση, αλλά εγώ όμως είχα αυτό το χαρακτηριστικό το οποίο με διέκρινε, ότι ήμουν καλός, πολύ καλός μέσα στην περιοχή.

Είχα το ένστικτο του γκολ. Η ΑΕΛ δημιουργώντας πάρα πολλές ευκαιρίες της έλειπε κάτι τέτοιο τότε και εγώ έκανα όλες αυτές τις ευκαιρίες που δημιουργούσε η ΑΕΛ γκολ, τις περισσότερες φάσεις. Ήταν κάτι που θεωρώ ότι έλειπε εκείνη την περίοδο από την ΑΕΛ.

Πιο πίσω ήταν πλήρης ομάδας. Στα εξτρέμ έπαιζαν ο Βαλαώρας και ο Μαλουμίδης. Στα στόπερ ήταν ο Γιάννης Γκαλίτσιος, ο οποίος έπαιζε στην Εθνική και ήταν και ένας από τους κορυφαίους στόπερ, όπως και ο αείμνηστος Γιώργος Μητσιμπόνας, αλλά νομίζω ότι στη θέση του φορ τότε υπήρχε ένα κενό και εγώ βάζοντας αυτά τα γκολ βοήθησα την ομάδα μου πάρα πολύ“.

Ο Μιχάλης Ζιωγάς στη συνέντευξή του στο SPORT24, πίσω του το Αρχαίο Θέατρο της Λάρισας Γιάννης Μυλωνάς

Θα σε πάω στον τελικό του 85. Η μεγάλη στιγμή της ΑΕΛ. Εσύ έβαλες τα δύο γκολ της ομάδας; Πώς το έζησες εκείνο το παιχνίδι;

“Νομίζω ότι είναι από τις κορυφαίες στιγμές στην καριέρα μου και για οποιονδήποτε ποδοσφαιριστή. Όταν σε έναν τελικό σε ηλικία 23 ετών βάζεις δύο γκολ σε έναν τελικό Κυπέλλου Ελλάδας, που ήταν και η πρώτη κατάκτηση του Κυπέλλου για την ομάδα, θεωρώ ότι ήταν μία πάρα πολύ μεγάλη επιτυχία.

Στιγμές θα έλεγα, οι οποίες έχουν μείνει χαραγμένες στο μυαλό μας και δοξάζω το Θεό γιατί έζησα αυτές τις στιγμές. Γιατί πάνω από όλα κάναμε το χόμπι μας επάγγελμα. 

Θυμάμαι στους πανηγυρισμούς όταν ανεβαίναμε στην εξέδρα για να πάρουμε το κύπελλο. Τότε προπονητής την προηγούμενη χρονιά ήταν ο Βάλτερ Σκότσικ, φεύγοντας από εδώ πήγε στον ΠΑΟΚ τότε και κατέκτησε πρωτάθλημα και θυμάμαι ότι με τράβηξε από το χέρι και μου είπε «Μικρέ, θυμάσαι που σου έλεγα ότι κάποια στιγμή θα φτάσεις πολύ ψηλά;»

Και εκείνη τη στιγμή ήταν ο κύριος Κούδας εκεί που ακόμα και τώρα η προσωπικότητα του και η ποδοσφαιρική του αξία έχουν αφήσει τη δική τους σφραγίδα στο ελληνικό ποδόσφαιρο και στον οργανισμό που λέγεται ΠΑΟΚ αλλά και στην Εθνική Ελλάδος.

Μου είπε «μικρέ είσαι πολύ καλός και θα σε πάρουμε στον ΠΑΟΚ». Εγώ φυσικά μόνο και μόνο που μου είπε αυτό το πράγμα ο Γιώργος Κούδας, αισθάνθηκα ρίγη συγκίνησης και έτρεμα ολόκληρος από τις κουβέντες που μου είπε. Με εκτιμούσε ένας τέτοιος μεγάλος ποδοσφαιριστής ποδοσφαιριστής τον οποίο εμείς τότε θαυμάζαμε και τον μαζεύαμε σε χαρτάκια“.

Εν τέλει τι έγινε με αυτό το κάλεσμα πώς προχώρησε;

“Τότε ότι είχα πάει και στο σπίτι του προέδρου της ΑΕΚ. Με είχε καλέσει τότε που ήταν ο κύριος Ζαφειρόπουλος. Ο κύριος Χάρης Σαββίδης με είχε καλέσει στο εργοστάσιό του. Ήθελε να με πάει στον ΠΑΟΚ. Και από τον Ολυμπιακό και από τον Παναθηναϊκό είχαμε προτάσεις πάρα πολλές. Όχι μόνο εγώ, αλλά και οι υπόλοιποι ποδοσφαιριστές.

Αλλά τότε στην ομάδα της ΑΕΛ υπήρχε ένας πολύ μεγάλος πρόεδρος, ένας τιτάνας, ας μου επιτραπεί η έκφραση, πολύ μεγάλος. Ο Στέλιος Καντόνιας. Ήταν ο άνθρωπος που έβαλε τη σφραγίδα του και έχει αφήσει το όνομά του στον αιώνα των αιώνων. Θεωρώ όχι μόνο στο ποδόσφαιρο της Λάρισας, αλλά γενικά στο ποδόσφαιρο της Ελλάδας.

Υπήρξε ένας πολύ μεγάλος παράγοντας, πολύ σπουδαίος πρόεδρος. Είχε αρρώστια με την ομάδα. Ήταν οπαδός της ΑΕΛ. Δεν μπορούσε να φανταστεί κανείς ότι θα πουλούσε οποιονδήποτε ποδοσφαιριστή. Είχε την οικονομική δυνατότητα να καλύψει τα πάντα και πραγματικά γι’ αυτό και μεγαλούργησε η ΑΕΛ.

Γιατί όπως και πριν από μένα, είχε προτάσεις ο Γιάννης Βαλαώρας, ο Γιώργος Μητσιμπόνας. Υπήρχαν ποδοσφαιριστές οι οποίοι τους θέλανε οι ομάδες, αλλά δεν πουλήθηκε κανένας και γι’ αυτό μεγαλούργησε η ομάδα“.

Τι είναι αυτό όμως που σας κρατούσε τότε; Γιατί φαντάζομαι κάποιες από τις προτάσεις, αν όχι όλες, θα ήταν καλύτερες από τα χρήματα που θα λαμβάνατε εδώ πέραν της εντοπιότητας; Πέραν της αγάπης του κόσμου τι ήταν αυτό που σας κρατούσε;

“Υπήρχε μία πολύ μεγάλη και πολύ καλή φιλική σχέση ανάμεσα σε όλα τα παιδιά που παίζαμε. Περνούσαμε πάρα πολύ καλά. Εμείς ήμασταν οικογένεια, η διοίκηση ακόμα και με τον προπονητή τότε, με τον κύριο Γκμοχ και με άλλους προπονητές.

Αλλά τότε αυτό το δέσιμο ήταν μεγάλο και για αυτό και έγιναν και αυτές οι πολύ μεγάλες επιτυχίες. Υπήρχε ένα πολύ μεγάλο δέσιμο. Ήμασταν όλοι μία οικογένεια, Υπήρχε άλλη σχέση με τους φιλάθλους, με τον κόσμο. Αγαπούσαμε την ομάδα, ήμασταν και οπαδοί αυτής της ομάδας.

Παίζαμε γιατί ήμασταν παιδιά μέσα από την ευρύτερη περιοχή του νομού Λάρισας. Παίζαμε για τους γονείς μας, για τους φίλους μας, για τα ξαδέρφια μας.

Υπήρχε μια άλλη νοοτροπία, μια άλλη κουλτούρα και συν το γεγονός ότι ξέρετε, τότε υπήρχαν και τα 5ετή συμβόλαια που κανείς ποδοσφαιριστής και να ήθελε κάποιος να φύγει δεν μπορούσε να φύγει γιατί ήσουν δεσμευμένος τουλάχιστον για 5 χρόνια στην ομάδα που έπαιζες“.

Θα σας ξαναγυρίσω πίσω στον τελικό του 85. Θα ήθελα να μου πείτε για την υποδοχή στην πόλη, για την οποία έχω διαβάσει πάρα πολλά.

“Ήταν κάτι πρωτόγνωρο αυτό. Η ΑΕΛ είχε φτάσει και το 1982 στον τελικό όπως και το 1984. Και τότε κόντρα στην πολύ μεγάλη ομάδα που είχε φτιάξει ο Γιώργος Βαρδινογιάννης, τότε είχε κάνει το νταμπλ ο Παναθηναϊκός, νίκησε δίκαια σε εκείνο το παιχνίδι. Νομίζω ότι σε αυτό τον τελικό ήταν καλύτερος Παναθηναϊκός.

Αλλά στον τελικό το 82 νομίζω ότι ήταν πολύ καλύτερη η ΑΕΛ και άδικα δεν το πήρε το Κύπελλο. Αλλά όμως την τρίτη φορά ήταν η τρίτη και φαρμακερή που λέμε.

Νομίζω ότι ήταν λόγω ατυχίας, αλλά δεχθείτε το όπως θέλετε. Είχε δοκάρι στο τέλος με τον αν θυμάμαι καλά με τον Γιάννη Γκαλίτσιο, αλλά στο δεύτερο τελικό που παίξαμε δεν ήταν καλύτερος ο Παναθηναϊκός. Και δίκαια κέρδισε. Απλώς εμείς την τρίτη φορά νομίζω ότι ήμασταν καταιγιστικοί και ήμασταν δίκαια οι τροπαιούχοι”.

Και στην πόλη τι συνέβη; Πρόσφατα είδαμε κάποιες πανηγυρικές εικόνες από την επιστροφή της ομάδας στην πρώτη. Φαντάζομαι ότι θα ήταν πολύ μεγαλύτερη, πολύ μεγαλύτερη, το πανηγύρι του κόσμου.

“Νομίζω ότι δεν κοιμηθήκαμε καθόλου. Ήρθαμε εδώ, υπήρχε πανζουρλισμός. Ο κόσμος όλος είχε βγει στους δρόμους. Ήταν ο πρώτος τίτλος που κατέκτησε η ΑΕΛ, αλλά στη συνέχεια όμως γίνανε και πολύ μεγάλες επιτυχίες, παίζοντας έτσι στην Ευρώπη. Γιατί να μην ξεχνάμε ότι η ΑΕΛ έφτασε στους 8 του Κυπέλλου Κυπελλούχων Ευρώπης.

Παίζαμε κόντρα στη Σαμπντόρια του Βιάλι και του Μαντσίνι και του Γκρέιαμ Σούνες, ο οποίος είναι αρχηγός στην εθνική Σκωτίας και αρχηγός στη Λίβερπουλ. Ζώντας αυτές τις στιγμές, εγώ και οι συμπαίκτες μου τότε, αναπολώντας ας πούμε αυτές οι στιγμές και επειδή υπάρχουν, δηλαδή η γενιά των φιλάθλων, αυτοί οι οποίοι τότε ήταν 20 χρονών, τώρα είναι 50. Έχουν ζήσει αυτές τις στιγμές, έχουν ζήσει αυτά τα μεγαλεία. Παίζαμε μέσα, ας πούμε στην Καλογρέζα και είχαμε 7.000 οπαδούς.

Πηγαίναμε να παίξουμε στο Καραϊσκάκη και είχε 7.000 Λαρισαίους. Δηλαδή μας ακολουθούσε κόσμος όπου πηγαίναμε να παίξουμε. Δεν ήταν τυχαίο τότε που λέγανε έτσι η βασίλισσα του κάμπου ή χαρακτήριζαν τότε που ήταν πολύ μεγάλες δόξες το Αμβούργο και έλεγαν τη Λάρισα «το μικρό Αμβούργο».

Παίζαμε γρήγορο ποδόσφαιρο, θεαματικό ποδόσφαιρο δηλαδή πηγαίναμε να παίξουμε μέσα στο πόσες φορές. Εγώ προσωπικά, έτσι σαν επιθετικός έχω σκοράρει μέσα στη Λεωφόρο, έχω σκοράρει μέσα στη Νέα Φιλαδέλφεια, έχω σκοράρει στο Καραϊσκάκη, έχω σκοράρει στην Τούμπα, έχω σκοράρει το Καυτατζόγλειο, έχω σκοράρει στο Χαριλάου.

Καταλαβαίνετε ότι οι στιγμές έτσι δεν σκόραρα ας πούμε και χάναμε 4-1. Σκόραρα και φέραμε ισοπαλία ή κερδίζαμε μέσα στο Καραϊσκάκης“.

Ποιο είναι αυτό που θυμάστε περισσότερο; Θα σας γυρίσω μετά στην Ευρώπη, αλλά επειδή είπατε τόσα γκολ από εκτός έδρας.

“Δεν μπορώ να ξεχάσω τα δυο γκολ στο τελικό Κυπέλλου κόντρα στον ΠΑΟΚ ή γκολ ας πούμε μέσα στη Λεωφόρο και μέσα στη Φιλαδέλφεια.

Αλλά το πιο καθοριστικό γκολ που έχω βάλει με τη φανέλα της ΑΕΛ ήταν τη χρονιά που πήραμε το πρωτάθλημα μέσα στη Νέα Σμύρνη κόντρα στον Πανιώνιο, που έπαιζε τότε ο Μαύρος, ο Αναστόπουλος, ο Πέτρος Μίχος. Μιλάμε για τον Πανιώνιο που ήταν ομαδάρα τότε. Εκείνη τη χρονιά κερδίσαμε 0-1.

Αν δεν κερδίζαμε σε αυτό το παιχνίδι μας ακολουθούσε πίσω πάντα και η ΑΕΚ στον πόντο. Τότε η νίκη έδινε δύο βαθμούς. Κοντά σε εμάς ήταν και ο Παναθηναϊκός, αλλά περισσότερο ΠΑΟΚ και ΑΕΚ.

Αν δεν κερδίζαμε σε αυτό το παιχνίδι, νομίζω ότι δεν θα παίρναμε το πρωτάθλημα. Ήταν ένα καταπληκτικό γκολ που είχα βάλει με κεφαλιά εκεί μέσα και κερδίσαμε 0-1. Αυτό ήταν ίσως το καθοριστικό γκολ εκείνης της χρονιάς γιατί είχα βάλει κι άλλα γκολ, αλλά αυτό ήταν θεωρώ το καθοριστικό γκολ“.

Ο Μιχάλης Ζιώγας με τον δημοσιογράφο του SPORT24. Θωμά Τζουβάρα Γιάννης Μυλωνάς

Τι έχετε αποκομίσει από την πορεία αυτή που φτάσατε μέχρι τις οκτώ στο Κύπελλο Κυπελλούχων, αλλά και τις μάχες με τη Σαμπντόρια που ήταν ίσως η καλύτερη ομάδα της Ιταλίας.

“Μόνο και μόνο που μεσουρανούσε και κόντραρε τότε την Γιουβέντους της οικογένειας Ανιέλι ήταν σπουδαίο. Εμείς καταφέραμε να τους κοντράρουμε. Τότε αποκλείσαμε την Σερβέτ, η οποία είχε οκτώ διεθνείς μέσα και κόντρα στη Ντιναμό Μόσχας και χάσαμε για ένα γκολ. Αυτό ήταν σπουδαίο επίτευγμα.

Γι’ αυτό θεωρώ ότι η ΑΕΛ είναι πολύ μεγάλη ομάδα. Είναι πολύ μεγάλο όνομα, έχει πολύ μεγάλη φανέλα, πολλή μεγάλη ιστορία. Έχει βαριά φανέλα. Ο κόσμος έχει απαιτήσεις από αυτή την ομάδα. Θέλει την ομάδα να την βλέπει να μεγαλουργεί.

Δεν μπορεί να δεχτεί ο κόσμος της ΑΕΛ ότι θα έρχεται εδώ ας πούμε ο Παναθηναϊκός, ο Ολυμπιακός, η ΑΕΚ, ο ΠΑΟΚ και θα κερδίζει μέσα στην πόλη της Λάρισας, μέσα στο Arena. Ο κόσμος έχει απαιτήσεις. Θέλει να δει την ομάδα του, την οποία υπεραγαπά, να μεγαλουργεί“.

Στο ντέρμπι με τον ΠΑΟΚ που δολοφονήθηκε ο Χαράλαμπος Μπλιώνας τι θυμάστε;

“Έπαιζα, ήμασταν μέσα στα αποδυτήρια όταν μάθαμε γιατί καθυστερεί η έναρξη του παιχνιδιού για το συμβάν. Ήταν μια τραγική στιγμή θα έλεγα για το πρώτα για τον ίδιο τον οπαδό και για το ελληνικό ποδόσφαιρο.

Πρέπει να εκλείψουν αυτά τα πράγματα. Και πραγματικά θυμάμαι τότε ότι δεν ξέρανε τι έπρεπε να αποφασίσουν, αν έπρεπε να γίνει το παιχνίδι ή όχι. Ήταν κάτι πρωτόγνωρο“.

Εσείς ως ΑΕΛ τι θέλατε;

“Εμείς δεν μπορούσαμε τότε να επιβληθούμε, ήταν μια πιο μεγάλη απόφαση, την οποία έπρεπε θεωρώ να πάρει τότε η αστυνομία. Γιατί καταλαβαίνετε όταν ένα γήπεδο έχει μέσα 17.000 κόσμο και έχει γίνει αυτό, δεν μπορούσες να πεις εκείνη τη στιγμή θα γίνει, δεν θα γίνει. Ήταν μια απόφαση πάρα πολύ δύσκολη που εκείνη τη στιγμή εκτιμήθηκε ότι έπρεπε να γίνει το παιχνίδι”.

Πάμε στη σεζόν του πρωταθλήματος. Σε γενικές γραμμές που θεωρείται ότι ξεχώρισε η ΑΕΛ και μπόρεσε να κατακτήσει τον τίτλο;

“Η ΑΕΛ ήταν μία ομάδα η οποία έπαιζε για τέσσερα, πέντε ή έξι χρόνια. το 80% των ποδοσφαιριστών παίζανε όλοι μαζί. Εμείς τα περισσότερα παιδιά παίζαμε ακόμα μαζί από τις μικτές ομάδες, δηλαδή από την ΕΠΣ. Παίζαμε μαζί. Το αποκορύφωμα ήρθε μετά από κάποια χρόνια παίζοντας, αλλά ήταν πολύ σημαντικό το ότι είχαμε τη στήριξη του κόσμου.

Ο κόσμος μας πίστευε, μας αγαπούσε, μας βοηθούσε, δεν μας εγκατέλειψε ποτέ. Και όπως σας είπα είχαμε. Όλες οι διοικήσεις ήταν καλές της Λάρισας, πέρασαν πρόεδροι όπως ήταν ο Σίμος Παλαιοχωρίδης, όπως ήταν ο Κώστας Σαμαράς, ο Αδάμος, ο Τσιάρας, αλλά θεωρώ ότι επί των ημερών της διοίκησης του πολύ μεγάλου προέδρου, που υπερθεματίζω και το τονίζω γιατί για να γίνει μια ομάδα μεγάλη θα πρέπει να υπάρχει μια πάρα πολύ σοβαρή και στιβαρή διοίκηση.

Μια διοίκηση η οποία θα πρέπει και θα μπορεί να λύνει τα οικονομικά προβλήματα. Μόνο και μόνο τότε που η διοίκηση της ΑΕΛ πήγε και έφερε προπονητή τότε τον κορυφαίο στην Ελλάδα, τον κύριο Γκμοχ. Δεν είναι μικρό πράγμα αυτό για την ΑΕΛ, γιατί μια ομάδα γίνεται μεγάλη όταν ναι μεν έχεις καλό υλικό, έχεις σοβαρή διοίκηση, αλλά και σπουδαίο προπονητή.

Τότε αυτός ο πρόεδρος, ο αείμνηστος Στέλιος Καντόνιας, επειδή ξέρω και άλλα πράγματα και άλλες λεπτομέρειες, ήταν ένας άνθρωπος ο οποίος έβαλε πολύ βαθιά το χέρι στην τσέπη.

Τότε αγαπούσε την ομάδα, είχε την έξωθεν καλή μαρτυρία. Ήξερε ο κόσμος τι είναι αυτή η διοίκηση και όλο αυτό. Δηλαδή διοίκηση, προπονητής, ποδοσφαιριστές και μαζί με τον κόσμο δημιούργησαν και αυτό το μικρό θαύμα. Γιατί αυτό ήταν θαύμα“.

Πώς ήταν σε προσωπικό επίπεδο αυτή τη χρονιά; Πέραν του πρωταθλήματος που ήταν το επιστέγασμα, βγήκες δεύτερος σκόρερ πίσω από τον Νίλσεν της ΑΕΚ.

“Ήταν ένα σπουδαίο επίτευγμα, έκανα μια πολύ καλή χρονιά κι ευτυχώς επισφραγίστηκε με το πρωτάθλημα. Τότε δουλεύαμε πάρα πολύ. Ήμασταν παιδιά τα οποία θέλαμε να κάνουμε το κάτι παραπάνω στην καριέρα μας. Θέλαμε να κάνουμε το επόμενο βήμα. Παιδιά τα οποία είχαν φιλοδοξίες, είχαμε στόχο, θέλαμε να καταφέρουμε κάτι στη ζωή μας.

Και αυτό επειδή είχαμε σπουδαίους προπονητές, οι οποίοι μας πείσανε ότι αυτό δεν έρχεται μέσα από την τύχη. Πρέπει να έρθει μέσα από την πολλή δουλειά, μέσα από την υπομονή, μέσα από την επιμονή και. Γνωρίζετε πάρα πολύ καλά ότι στη ζωή σου για να γνωρίσεις καινούργιους ωκεανούς θα πρέπει να απομακρυνθείς από την ακτή.

Δηλαδή μεταφορικά θέλω να πω ότι αν δεν προσπαθήσεις, αν δεν ρισκάρεις, αν δεν δουλέψεις, αν δεν κυνηγήσεις ένα όνειρο, αυτό μπορεί πάντοτε να μείνει απατηλό. Εμείς δουλέψαμε πάρα πολύ και όλο αυτό που είπα έτσι, οι συγκυρίες, όλες αυτές μας οδήγησαν στην κορυφή“.

Ο Μιχάλης Ζιώγας αφηγείται την ιστορία του με την ΑΕΛ στο SPORT24 Γιάννης Μυλωνάς

Πώς ήταν η ατμόσφαιρα στο Αλκαζάρ εκείνα τα χρόνια, ειδικά το 1988;

“Τη χρονιά του πρωταθλήματος ήταν μία τρέλα και η οποία ξεκίνησε από την πρώτη αγωνιστική που κερδίσαμε τον Ολυμπιακό. Δηλαδή ξεκινώντας εδώ, λίγο πιο κάτω από τον Άγιο Βασίλειο μέχρι το Αλκαζάρ, έβλεπες ορδές φιλάθλων να πηγαίνουν, ενώ το παιχνίδι ήταν στις τρεις το μεσημέρι να ξεκινάνε από τη μια στις μία και μισή δύο παρά. Θα σας φέρω ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα.

Μου έλεγε ένας ξάδερφός μου, ο οποίος ήταν φοιτητής τότε και είχε έρθει από την Θεσσαλονίκη για να δει το παιχνίδι με τον Ολυμπιακό και είχε μπει μέσα δύο ώρες πιο νωρίς και έπαθε ηλίαση. Ήταν δύο ώρες πιο νωρίς μέσα πριν ξεκινήσει για να μπορεί να καθίσει, γιατί τότε ξέρετε, δεν υπήρχαν αριθμημένα.

Έπαιρνες το φελιζόλ, καθόσουν και έλεγες αυτή είναι η θέση η δική μου και έπαθε ηλίαση. Από Τετάρτη τα εισιτήρια τελειώνανε αλλά και τις επόμενες χρονιές όμως ειδικά η περίοδος εκείνη 82 από και μετά έως 90 ας πούμε, νομίζω ήταν μία τρέλα, μία οκταετία φοβερή για την ΑΕΛ. Γι’ αυτό πλέον ο κόσμος βλέποντας όλα αυτά προκαλούσε πανζουρλισμό“.

Πώς ήταν το τετραήμερο που εκκρεμούσε η υπόθεση Τσίγκοφ.

“Όλοι μας είχαμε στεναχωρηθεί, είχαμε απογοητευτεί, αλλά νομίζω ήταν μια πολύ σωστή απόφαση γιατί δεν θα μπορούσε ό, τι και να είναι. Αλλά όμως όπως αποδείχτηκε, αυτό ήταν κάτι το οποίο ούτε το παιχνίδι είχε επηρεάσει.

Ο Τσίγκοφ τότε είχε μπει αλλαγή στο τέλος και νομίζω ότι αποδόθηκε δικαιοσύνη. Επειδή υπήρχε όμως ένα άγχος σε εμάς. Ψυχολογικά ήμασταν λίγο πεσμένοι, αλλά όμως δεν επηρεαστήκαμε”.

Επειδή το έχω διαβάσει. Θεωρείτε δηλαδή ότι κάπως είχε ο Παναθηναϊκός κάποια πληροφορία και τον ζήτησε;

“Όχι, δεν νομίζω, αυτά όλα είναι ψέματα. Απλώς στην τύχη έγινε αυτό, γιατί πάντοτε τότε όλοι περνούσαμε από αντιντόπινγκ κοντρόλ“.

Τι θυμάσαι από το ματς με τον Ηρακλή;

“Ήμασταν όλη τη χρονιά πρώτοι. Και φανταστείτε ήρθε το προτελευταίο παιχνίδι που αν δεν κερδίζαμε αυτό το παιχνίδι δεν θα κατακτούσε το πρωτάθλημα και μπήκε με αυτό το καταπληκτικό γκολ του Γιώργου στο 85 και πήραμε το πρωτάθλημα. Δηλαδή εμείς στο ξενοδοχείο το προηγούμενο βράδυ δεν κοιμηθήκαμε καθόλου γιατί κι εμείς είχαμε άγχος.

Το πιστεύαμε ότι θα κερδίσουμε, αλλά όμως φανταστείτε ότι αν δεν κερδίζαμε θα ήταν πάρα πολύ δύσκολα. Για τελευταία αγωνιστική είχαμε μέσα στην Τούμπα και θα έπρεπε να πάμε μετά να διεκδικήσουμε το πρωτάθλημα. Οπότε καταλαβαίνεις ότι θα ήταν πάρα πολύ δύσκολο, αλλά παρόλα αυτά όμως έτσι. Τέλος καλό, όλα καλά“.

Σώσατε τίποτα από αυτά που φορούσατε εκείνη την ημέρα;

“Όχι, δεν υπάρχει τίποτα. Και δεν είναι μόνο αυτό. Απλώς τότε δεν σκεφτόμασταν έτσι. Τώρα γιατί μπορεί ακόμα και τα παιδιά μου με ρωτούν αν έχω κρατήσει κάτι. Δεν υπάρχει τίποτα. Μας τα παίρνανε τότε.

Ακόμα και τη φανέλα του τελικού μου την έχουν πάρει. Έχω κρατήσει όμως έτσι πραγματικά τη φανέλα εκείνης της χρονιάς. Και επειδή δεν είχα τον τελικό του κυπέλλου και ήξερα ότι θα μου την πάρουν, έφυγα στα αποδυτήρια..

Και την έκρυψα τότε, όχι μέσα στο σάκο μου, σε ένα σημείο που ήξερα ότι μετά δύο μέρες θα πάω στα αποδυτήρια, εκεί που ήξερα ότι δεν θα πάει κανείς. Στις τουαλέτες την είχα κρύψει και μου έμεινε αυτή η φανέλα του τελικού του πρωταθλήματος, του τελικού με τον Ηρακλή ας πούμε“.

Να φανταστώ μετά ήσασταν λαϊκοί ήρωες.

“Μιλάμε για τρέλα, Το εισπράττουμε ακόμα και τώρα εμείς την αγάπη του κόσμου. Εμείς τότε ήμασταν ο Μιχάλης, ο Γιώργος, ο Βασίλης της διπλανής πόρτας. Υπήρχε αγάπη, υπήρχε σεβασμός, αγάπη. Μας αγαπούσε ο κόσμος.

Εμείς δεν βεντετίζαμε ποτέ. Υπήρχε αυτή η αμεσότητα, η σχέση. Μας μιλούσαν όλοι με πολύ αγάπη και εμείς το εισπράτταμε αυτό και το ανταποδίδουμε“.

Σταδιακά όμως άρχισε η πτώση της ΑΕΛ από εκεί που είχε φτάσει. Που πιστεύετε ότι οφείλεται;

“Η αλαζονεία είναι εμπόδιο σοφίας. Από ένα σημείο και μετά η ΑΕΛ και οι φίλαθλοι θεώρησαν ότι και την επόμενη χρονιά θα πρέπει να πάρει πρωτάθλημα. Δυστυχώς αυτό δεν μπορούσε να ξαναγίνει.

Η ΑΕΛ θα μπορούσε και την επόμενη χρονιά να διεκδικήσει την έξοδό της στην Ευρώπη. Θεωρώ ότι ήταν ένα πολύ μεγάλο λάθος αυτό που έγινε τότε από τον κόσμο, οι οποίοι από ένα σημείο και μετά απογοήτευσαν τη διοίκηση και αυτόν τον μεγάλο πρόεδρο.

Θεωρώ ότι δεν θα ξαναπεράσει τέτοιος πρόεδρος. Επί των ημερών του έχει γίνει θαύμα και δεν νομίζω ότι μπορεί πλέον να επαναληφθεί αυτό. Είναι κάτι το σπουδαίο. Το να παίρνεις πρωτάθλημα από Ολυμπιακό, από Παναθηναϊκό, από ΑΕΚ και από ΠΑΟΚ.

Τότε απογοητεύτηκε η διοίκηση και ο πρόεδρος θέλησε να πουλήσει τις μετοχές. Ήταν ένα πολύ μεγάλο λάθος αυτό που έγινε, γιατί αυτοί οι άνθρωποι ήταν οπαδοί της ΑΕΛ, αγαπούσαν την ομάδα.

Τι να ξεχάσω; Τη μια φορά ήμουν άρρωστος πριν από ένα παιχνίδι και με έπαιρνε ο πρόεδρος ο ίδιος, ο οποίος ήταν βιομήχανος άνθρωπος και τον έπαιρναν ας πούμε υπουργοί τηλέφωνο και δεν μπορούσαν να του μιλήσουν. Εμένα με έπαιρνε τηλέφωνο και μου έλεγε «Μιχάλη να σε πάω στον γιατρό, θα έρθει γιατρός να σε δει».

Δηλαδή αγαπούσαν την ομάδα παθολογικά. Φεύγαμε να πάμε να παρουσιαστούμε στον στρατό και μας έστελνε συστημένους να πάμε να πάρουμε άδεια. Δηλαδή τίποτα δεν ήταν τυχαίο.

Υπήρχε μεγάλος επαγγελματισμός, υπήρχε μεγάλη αγάπη, υπήρχε αυτή η αμεσότητα. Και αν αυτός ο άνθρωπος, αυτός ο πρόεδρος μας έλεγε κάτι, εμείς χαμηλώναμε το κεφάλι από σεβασμό γιατί ξέραμε ότι λειτουργούσε περισσότερο σαν πατέρας μας παρά σαν πρόεδρος“.

Εσείς είχατε σκεφτεί να φύγετε από την ομάδα πιο νωρίς; Προηγουμένως αναφέρατε ότι υπήρχε ενδιαφέρον.

“Αυτό το πρωτάθλημα που πήραμε θα μείνει στην αιωνιότητα. Δεν αλλάζει με ούτε 10 πρωταθλήματα άλλων ομάδων. Γιατί ήταν από τον Παναθηναϊκό έχουν περάσει ας πούμε 300 ποδοσφαιριστές που έχουν πάρει πρωτάθλημα, ομοίως και με τον Ολυμπιακό. Πολλοί του έχουν πετύχει και με την ΑΕΚ.

Με την ΑΕΛ, πόσοι ήταν αυτοί 20; 21; Εγώ προσωπικά αυτό το πρωτάθλημα δεν το αλλάζω με τίποτα. Είναι η μεγαλύτερη στιγμή στην καριέρα μου. Είναι η μεγαλύτερη επιτυχία θεωρώ για όλους τους ποδοσφαιριστές που ήταν τότε στην ομάδα και πραγματικά θα μείνει χαραγμένη.

Και αν ρωτήσετε και τους άλλους θεωρώ ότι θα τονίσουν το ίδιο. Και νομίζω ότι εδώ θα πρέπει και ο Δήμαρχος αλλά και η Περιφέρεια να σκεφτούν κάτι το οποίο δεν έχει γίνει ποτέ μέχρι τώρα. Δεν είναι παράπονο.

Απλώς, μια και μου δίνεται η δυνατότητα αλλά και η ευκαιρία να πω ότι κάτι θα πρέπει να μείνει σε αυτή την πόλη. Να ονομαστεί ας πούμε μια πλατεία «πρωταθλήτριας 88’» ή να ονομαστεί μια πλατεία με το όνομα του Στέλιου Καντούνια που ήταν πρόεδρος.

Υπάρχουν άνθρωποι που έδωσαν τη ζωή τους για αυτή την ομάδα. Πόσος κόσμος της Λάρισας έχει σκοτωθεί στους δρόμους. Έχει χυθεί αίμα για να φτάσει η ΑΕΛ εκεί. Οι αείμνηστοι Κουκολίτσιος και Μουσιάρης παιδιά από το 79 πηγαίνανε στην Εθνική Ελπίδων και σκοτώθηκαν έξω από το Μπράλο.

Η ΑΕΛ είναι πολύ μεγάλη ομάδα, Έχει πολύ βαριά φανέλα, έχει πολύ μεγάλη ιστορία και νομίζω ότι τώρα πρέπει να προσέξουν την επόμενη μέρα“.

Πώς είχατε ζήσει τότε αυτό που συνέβη με τους νεαρούς τότε παίκτες;

“Δεν τους πρόλαβα, ήμουν οπαδός της ΑΕΛ. Είχε αναστατώσει όλη την Ελλάδα. Ήταν κάτι το πρωτόγνωρο. Υπήρχε. Θλίψη, οδύνη, σπαραγμός. Ήταν θεωρώ δύο πολύ μεγάλα ταλέντα. Ήταν άτυχα τα παιδιά αυτά, γιατί και οι δύο επειδή τους είχα δει να παίζουν, νομίζω πως θα άφηναν τη δική τους εποχή στο ελληνικό ποδόσφαιρο, όχι μόνο στην ΑΕΛ“.

Μεταγενέστερα έχετε βρει σε κάποιον παίκτη τα χαρακτηριστικά σας;

“Επειδή τον είχα παίκτη μου ως προπονητής θα πω τον Φάνη Γκέκα. Ήταν ένα παιδί, Λαρισαίος γέννημα θρέμμα, είχε την αίσθηση του γκολ και έφτασε πολύ ψηλά στην καριέρα του και δικαιωματικά“.

Σας συμβουλευόταν, μιας και παίζατε στην ίδια θέση;

“Ναι φυσικά. Ο Φάνης βέβαια ήταν σε μια περίοδο που η ΑΕΛ ήταν στα πολύ κάτω της. Θα μπορούσαν κι άλλοι ποδοσφαιριστές να κάνουν καριέρα και να παίξουν. Δυστυχώς όμως. Η ΑΕΛ τότε ήταν σε πολύ άσχημη κατάσταση αγωνιστικά, οικονομικά και χάθηκαν“.

Βλέποντας τα τελευταία παιχνίδια της ΑΕΛ πριν από την άνοδο σας θύμισε καθόλου η ατμόσφαιρα εκεί, όσα βιώνατε εσείς ως ποδοσφαιριστής;

“Θύμισε τον κόσμο που είχαμε αλλά πρέπει να μείνει. Το θέμα δεν είναι να φέρεις τον κόσμο στο γήπεδο. Ο κόσμος θα έρθει στο γήπεδο. Το θέμα είναι να μπορέσεις να τον κρατήσεις τον κόσμο.

Θεωρώ ότι πρέπει να δώσουμε συγχαρητήρια σε όλους. Τους προπονητές που βοηθήσανε, στον κύριο Τσιμπανάκο, ο οποίος οργάνωσε την ομάδα. Στον Αχιλλέα Νταβέλη και όλη την οικογένεια που έβαλαν πλάτη σε δύσκολες μέρες για την ΑΕΛ.

Στον κόσμο, ο οποίος στήριξε την ομάδα στους ποδοσφαιριστές, αλλά θεωρώ ότι η επόμενη μέρα είναι εκείνη η οποία θα καθορίσει τις τύχες της ομάδας. Θα πρέπει να δοθεί μεγάλη προσοχή στην επόμενη μέρα για να μπορέσει η ΑΕΛ να παραμείνει εκεί“.

Υπάρχει κάτι κοινό στις ημέρες σας και στο σήμερα;

“Υπάρχει δεδομένα η αγάπη του κόσμου, ωστόσο οι διοικούντες θα πρέπει να δουν την επόμενη μέρα της ΑΕΛ για να κάνει το επόμενο βήμα.

Ένας σύλλογος ο οποίος είναι σοβαρός και θέλει να κοιτάει την επόμενη μέρα ήδη πρέπει να έχει ξεκινήσει ήδη και νομίζω ότι στην ΑΕΛ όντως το έχουν κάνει. Γιατί η Super League είναι μια κατηγορία η οποία είναι πάρα πολύ δύσκολη. Έχει τεράστια διαφορά με τη δεύτερη κατηγορία”.

Ο Μιχάλης Ζιώγας με τον δημοσιογράφο του SPORT24. Θωμά Τζουβάρα Γιάννης Μυλωνάς

Σήμερα εσείς απολαμβάνεται την αγάπη του κόσμου’

“Ο κόσμος αγαπάει και εκτιμάει και το βλέπω στην καθημερινότητά μου στον δρόμο. Το πιο ακραίο συνέβη στη Γερμανία. Εκεί ζει η μεγάλη μου κόρη και πηγαίνοντας πέρυσι το καλοκαίρι που ήταν και το Euro.

Περπατούσαμε στο Ντίσελντορφ και εκεί υπήρχαν Έλληνες κυρίως από τη Βόρεια Ελλάδα. Με χαιρετούσαν είτε φίλοι του Άρη είτε Λαρισαίοι. Ακόμα και φίλοι του ΠΑΟΚ που μου είπαν μας στεναχώρησες στον τελικό αλλά εμείς σε θαυμάζουμε κι ας μην ήρθες στον ΠΑΟΚ“.

Για κλείσιμο. Υπάρχει κάποιο παιχνίδι που θα ήθελες να παίξεις ξανά ή να αλλάξεις το σκορ;

“Στο Κύπελλο Πρωταθλητριών τη ρεβάνς με την Ξαμάξ ήθελα να την παίζαμε ξανά. Χάσαμε στα πέναλτι. Αν ο Γκμοχ δεν έφευγε το καλοκαίρι του 1988, φυσικά δεν έκανε κάτι μεμπτό ο άνθρωπος ήταν επαγγελματίας. Η ΑΕΛ θα έγραφε ιστορία στην Ευρώπη.

Ήταν μια αδικία για όλο το σταφ, για εμάς και τη διοίκηση. Αλλά και ο Ολυμπιακός τότε έριχνε τρελό χρήμα, είχε φέρει τον Ντέταρι. Ήταν όμως επαγγελματίας. Αν δεν έφευγε θα έκανε φοβερή πορεία στο πρωταθλητριών“.

Ευχαριστούμε τον Γιάννη Μυλωνά για την φωτογράφιση στη συνέντευξη.

sport24.gr