Η συγκινητική παρέμβαση της Ράνιας Αλεξίου στην εκδήλωση παρουσίασης των βιβλίων για το Νικόλαο Ράπτη και τη Μαίρη Ράπτου

Συγκίνησε η παρέμβαση της δημοσιογράφου και διευθύντριας ειδήσεων της "Θεσσαλίας τηλεόρασης" Ράνιας Αλεξίου που συντόνισε την εκδήλωση παρουσίασης τω βιβλίων για το Νικόλαο Ράπτη και τη Μαίρη Ράπτου:

 "Ευχαριστώ πολύ το  διευθυντή και ιδιοκτήτη των Εκπαιδευτηριων Ράπτου Νίκο Ράπτη για την τιμή που μου έκανε να συντονίσω τη σημερινή εκδήλωση με την παρουσίαση δύο αφιερωματικών τόμων προς τιμήν της θείας του Μαίρης Ράπτου και του παππού και πατέρα της ιδρύτριας των Εκπαιδευτηρίων ιατρού και πολιτικού Νικόλαου Ράπτη. 

Ο Νικόλαος Ράπτης μέσα σε ένα σύντομο βίο 57 ετών κατάφερε να ζήσει μια ζωή με μεγάλη συνεισφορά στην κοινωνία και στην πατρίδα με πολλές ιατρικές επιτυχίες στην Ελλάδα, όπως και στην Ιταλία και Ελβετία όπου ήταν όμηρος κατά τη διάρκεια της Κατοχής, μία στρατιωτική θητεία με πολλαπλές επιστρατεύσεις λόγω του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου, και μια ταραχώδη πολιτική διαδρομή. 
Το πολιτικό του αποτύπωμα χαρακτηρίστηκε από τον αγώνα του στη Βουλή για το Κουτσοβλαχικό ζήτημα όπου ζητούσε την αναγνώριση της αντιστάσεως των Βλάχων της Λάρισας- μεταξύ των οποίων και ο ίδιος- ως ηθική αποζημίωση και ικανοποίηση όλου του Ελληνικού στοιχείου το οποίο μιλούσε το βλαχικό ιδίωμα, την κατοχύρωση του Ιατρικού Επαγγέλματος με επωφελή τρόπο για τους γιατρούς αλλά και για την κοινωνία και ιδιαίτερα για τους άπορους .

 Όπως έλεγε χαρακτηριστικά « Το κράτος πρέπει να λάβει μέτρα προστασίας και κατοχύρωσης του ιατρικού επαγγέλματος , ώστε με ευημερούντα οικονομικά ιατρό να είναι βέβαιο ότι αυτός θα επιτελεί την σοβαρότατη αποστολή του στην κοινωνία με πάσα ευσυνειδησία και αποδοτικότητα. Ο Νικόλαος Ράπτης ο οποίος ήταν θρησκευόμενος  και έλεγε ότι την αξία του πνεύματος στη ζωή κατενόησε καλύτερα η θρησκεία η οποία είναι μια ερμηνεία των ενδομύχων σκέψεων του ανθρώπου και ικανοποιεί τις ψυχοπνευματικές ανάγκες του. Είναι η παρήγορη θωπεία της ανθρώπινης αδυναμίας, είναι η θεική εκείνη δύναμη που συμπληρώνει όλα τα κενά της ανθρώπινης ζωής και δυναμώνει τον άνθρωπο να αντιμετωπίζει τα πάντα με καρτερία αλλά και μια ελπίδα προς κάτι καλύτερο. 
Με αυτές τις αρχές ο Νικόλαος Ράπτης πορεύτηκε προσφέροντας στην πατρίδα κατά τη διάρκεια του πολέμου και ξεκίνησε και μέσα από την κλινική του με συγκεντρώσεις την αντίσταση κατά των Ιταλών το Μάιο του 1941.

 Προδόθηκε και γι αυτό συνελήφθη μαζί με μια ομάδα εκατό επιστημόνων και κρατήθηκε ως όμηρος σε στρατόπεδα συγκέντρωσης στην Ιταλία και κατόπιν στην Ελβετία για τρεισίμισυ χρόνια. Οι ιατρικές υπηρεσίες που προσεφερε δωρεάν σε συνανθρώπους του και άπορους συμπολίτες του δεν είναι δυνατόν να καταμετρηθούν. Η εθελοντική προσφορά του τεράστια και συνεχής. Τα περισσότερα χρόνια της δράσης του έλειπε από την οικογένειά του είχε όμως εμπνεύσει τα παιδιά του να αγωνίζονται για ανώτερα ιδανικά και αξίες. Κατά μία έννοια ήταν ένας δον Κιχώτης της εποχής του που αγωνίζονταν για το κοινό καλό.          Χαρακτηριστικό παράδειγμα η επιστολή του στην Ελευθερία για να μεριμνήσει η πολιτεία για τις οφειλές των αγροτών της παρακάρλιας περιοχής και να αναστείλει τα δάνειά τους για μια πενταετία λόγω θεομηνιών, σεισμών και λοιπων σοβαρών περιστατικών.

Η Μαίρη Ράπτου που ανατράφηκε μέσα σε αυτό το οικογενειακό υπόβαθρο της συνεισφοράς στην κοινωνία δεν θα μπορούσε να ακολουθήσει άλλο δρόμο από αυτόν της προσφοράς ο οποίος περνούσε μέσα από την έννοια της προσωπικής εξέλιξης η οποία σχετίζονταν με την πνευματική ζωή και την αγάπη για το Χριστό.
 Μέσα από το σχολείο της γαλούχησε για πάνω από εξήντα χρόνια, τρεις γενιές μαθητών,  χιλιάδες Λαρισαίους με πνευματικά εφόδια, αρχές και αξίες για τον αγώνα της ζωής, επιστήμονες επιτυχημένους στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, άξιους επαγγελματίες, ευσυνείδητους πολίτες.

 « Μια στιγμή! Ναι μια στιγμή μπορεί να σταθεί το ξεκίνημα μιας ολόκληρης ζωής γεμάτης Αυταπάρνηση και Θυσία!»   Ήταν τα λόγια της που μου μετέφερε η διευθύντρια του σχολείου Ευγενία Σάρρου η οποία προσέθεσε ότι η Μαίρη Ράπτου αγαπούσε να πηγαίνει κοντρα στο ρεύμα της εποχής με τις επιλογές της. 
Ο εύκολος δρόμος για τη Μαίρη Ράπτου  θα ήταν να παντρευτεί έναν επιφανή πολίτη της εποχής, να κάνει παιδιά και να ζήσει μια ζωή που όπως έλεγε η ίδια δεν της ταίριαζε. Είχε ζήσει τα κοσμικά από μικρή. Η μητέρα της ήταν Κωνσταντινοπολίτισα και το περιβάλλον των γονιών της πολύ υψηλού επιπεδου από όλες τις απόψεις. Τα προξενιά δεν έλειπαν.
 Όμως οι ιδέες της και το όραμά της θα συνθλίβονταν από το βάρος των οικογενειακών υποχρεώσεων. Η ιδέα για αυτή τη μοναχικη ζωή, ήρθε στην Ελβετία όπου σπούδαζε. Μαζί με τις εκπαιδευτικές μεθόδους που διδάχτηκε από τον Piaget  που ήταν 30 χρόνια μπροστά σε θέματα εκπαίδευσης εγινε μέλος της αδελφοτητας Ευσέβεια όπου με υπακοή και ακτημοσύνη η εργασία των  Αδελφών γίνεται μέσα στον κόσμο. Γι αυτό το λόγο όταν σώπαζε το σχολείο από τις φωνές των παιδιών, εκείνη αποσύρονταν στο διαμέρισμά της για να διαβάσει, να προσευχηθεί, να παίξει πιάνο, να ακούσει κλασσική μουσική.  Ηταν μια διανοούμενη της εποχής της , μελετούσε όλα τα βιβλία των εκκλησιαστικών πατέρων, ήξερε απέξω την Αγία Γραφή.

 Θυμόταν όλους τους μαθητές που πέρασαν από το σχολείο της όπως και τους γονείς τους. « Τη θαύμαζες,  σου δημιουργούσε δέος, ήταν αυστηρή αλλα δίκαιη,  σε ενέπνεε,  σε δίδασκε πως να οργανώνεις την τάξη σου,  σε  κινητοποιούσε για να είσαι αποτελεσματική,  ήξερε τις ανάγκες του κάθε παιδιού ξεχωριστά,  πίστευε ότι πρέπει να συγχωρείς και να δίνεις ευκαιρίες στους ανθρώπους,  σε παρακινούσε να μην επαναπαύεσαι σαν άνθρωπος , σα γυναικα,  σα μάνα,  σε μάθαινε να εξελίσσεσαι,  να αγωνίζεσαι για το καλό της ταξης σου»,  είναι μόνο λίγα από αυτά που μου είπαν οι δασκάλες του σχολείου της που πορεύτηκαν μαζί της πάνω από 30 χρόνια. 

«΄Όταν ένα παιδί εμφάνιζε προβληματική συμπεριφορά μας έλεγε να σκύψουμε πάνω στο παιδί και να μπούμε στη ζωή του, να το έχουμε από κοντά για να καταλάβουμε τις αιτίες της συμπεριφοράς του και να το βοηθήσουμε μου είπε η νηπιαγωγός Ντίντα Αλεβίζου και πρόσθεσε: « Μας δίδαξε ότι όταν τα παιδιά έρχονταν στο σχολείο έπρεπε να γίνουμε δεύτερες μητέρες γι αυτά, να δένουμε τα κορδόνια τους, να τα περιποιούμαστε. Η ίδια ήταν μία αυστηρή μητρική φιγούρα για εμας τις δασκάλες, άλλωστε ήθελε αυτό που εκφράζουμε με το ύφος μας να το υποστηρίζουμε, να έχουμε επιστημονικό υπόβαθρο και να βάζουμε την προσωπική μας σφραγίδα σε ότι κάνουμε στο σχολείο». 
Μεταξύ των συμβουλών που έλεγε στις δασκάλες της ήταν και τα εξής. « Δεν μπορείς να δώσεις αν δεν γεμίσεις εσύ πρώτα και δεν ανεβάζεις αν δεν ανεβείς»
¨  Ηταν προσεκτική σαν επιχειρηματίας,  τελειομανής, προσεχε την κάθε λεπτομέρεια στο σχολείο,  από τα  παιχνίδια στο νηπιαγωγείο,  έως τα σχολικά λεωφορεία,  λατρευε τη νοικοκυροσύνη και την καθαριότητα και ήταν αυστηρή.  Άλλωστε για φανταστείτε ποια ήταν η θέση της γυναίκας το 1957, αργοτερα επι δικτατορίας και ακόμη και σήμερα.
 Πως θα μπορούσε μια γυναίκα να διοικήσει μια μεγάλη επιχείρηση σε μια επαρχιακή πόλη της εποχής αν δεν ήταν απόλυτα  οργανωτική, συγκεντρωμένη, αμεμπτη.   Μερικες φορές όταν αναγκαζόταν να πάρει σκληρές αποφάσεις για συνεργάτες της, δοκιμαζόταν ψυχικά και έλεγε στη συνεργατιδά της Ευγενία Σάρρου «αγωνίζομαι να κρατήσω το χαρακτήρα μου».

 Σίγουρα αδίκησε και αδικήθηκε. Άλλωστε όταν ασκείς διοίκηση τίποτα δεν είναι τέλειο, όπως και η ζωή η ίδια. Περισσότερο αυστηρή ήταν με τον ίδιο της τον εαυτό. Ακολουθούσε με στρατιωτική πειθαρχία το καθημερινό της πρόγραμμα και πιστή στους όρκους της σπάνια έβγαινε από το χώρο του σχολείου όπου ήταν και το διαμέρισμά της. Ήταν ταμένη στον ιερό σκοπό της πάνω από τον εαυτό της ή τις καταστάσεις γύρω της.   Προσωπικά ΔΕ ΘΑ ΞΕΧΑΣΩ ΠΟΤΕ το πρόσωπό της που φωτιζόταν με χαμόγελο κάθε φορά που με έβλεπε όπως και την ανεξάντλητη  διάθεσή της να ασχοληθεί με καθένα από τους γονείς ξεχωριστά, γνώριζε λεπτομέρειες για την πρόοδο των παιδιών και έδινε πρακτικές λύσεις σε οτιδήποτε σε απασχολούσε.
Ήταν ο άνθρωπος που ενδιαφέρονταν για τον συνάνθρωπο όπως ακριβώς ο πατέρας της Νίκος και η μητέρα της Ροδούλα. Πολλά παιδιά πολύτεκνων οικογενειών σπούδασαν δωρεάν στο σχολείο της και η ίδια έκανε για δεκαετίες ιεραποστολικό έργο με τις κατασκηνώσεις, τα δέματα αγάπης σε χωρια μετά από συνεννόηση με παλιους δασκάλους για τις ανάγκες που υπήρχαν, στήριξε το ιεραποστολικό έργο στον Τϋρναβο. Συνετέλεσε στην ανοικοδομηση εκκλησιών μεταξύ των οποίων  και ο Προφήτης Ηλίας στη Νεράιδα σε συνεργασία με τον αείμνηστο δήμαρχο Αριστείδη Λαμπρούλη.

Στο δια ταύτα για εκείνη δεν υπηρχαν διαχωρισμοί, όλα ήταν χριστιανοκεντρικά. Συνεργαζόταν με Νομάρχες, Δημάρχους, Βουλευτές, Υπουργούς για να φέρει εις περας το έργο της. Για εκείνη αυτό που είχε σημασία ήταν ο αέναος αγώνας για το καλό.
  Όσον αφορα το σχολείο,  επιδίωκε την συνεχή επιμόρφωση με μετεκπαιδεύσεις των εργαζομένων. Αλλωστε πολλες δασκάλες όταν έρχονταν ο διορισμός τους στο δημόσιο τον απέρριπταν, μία από αυτές είναι και η Γιάννα Ζαρκατζιά η οποία μου είπε ότι ένας σημαντικός λόγος που την κρατησε στο σχολείο πάνω από 30 χρόνια είναι ότι η Μαίρη Ράπτου την ευχαριστούσε για τη δουλειά της σε κάθε ευκαιρία, όπως και όλους όσους δούλευαν στο σχολείο. « Όποτε δημιουργούνταν κάποιο πρόβλημα, μπροστά στους γονείς πάντα μας υποστήριζε και μετά μας μιλούσε προσωπικά για την επίλυση του θέματος. Μας έκανε καλύτερες προσωπικά και επαγγελματικά.»
Η Μαίρη Ράπτου εχει καταφέρει να τις εμπνεύσει με την προσωπικότητα της και το χαρακτήρα της και τις είχε κάνει να βλέπουν το επάγγελμά τους σαν προσφορά προς το συνάνθρωπο. Ηταν ακούραστη και ευτυχισμένη γιατί πίστευε παρα πολύ σε αυτό που έκανε και στο Χριστό μου είπαν. Τηρούσε το δογμα της πίστης αλλά ήταν ανοιχτή σε νέες ιδέες.

«Άγρυπνα τα Μάτια! Ξύπνια η σκέψη! Η ενεργητικότητα… για να παίρνει νόημα η κάθε στιγμή έως ότου στο τέλος συμπληρώσουν μία πραγματικά μεγάλη ζωή» συνήθιζε να λέει. 
‘‘Κατά βάθος ήταν μοναχικός άνθρωπος. Λίγοι την αγάπησαν πραγματικά. 33 χρόνια την είχα σα μάνα. Μας στήριζε στα προσωπικά μας προβλήματα. Ακόμη και ο αυστηρός της λόγος είχε σαν βάση του την αγάπη. Με τις αρχές της μεγάλωσα τα παιδιά μου.  Ηθελε να μαθαίνει τα νέα μας, είχε φωτογραφίες από την οικογένειά μας, μας έβαζε στην προσευχή της.  Ίσως και κάποιες φορές να λύγιζε συναισθηματικά.  Από εμάς ζητούσε να καθίσουμε παρέα, να διαβάσουμε ένα βιβλίο και να ανταλλάξουμε απόψεις’’ μου είπε η Ντίντα Αλεβίζου. 
Τα τελευταία χρόνια της όπως όλοι γνωρίζουμε ήταν δύσκολα. Είχαν καμφθεί οι νοητικές και συναισθηματικές αντοχές της. Τι να σκέφτονταν άραγε αυτούς τους μήνες πριν την μεγάλη της αποχώρηση…

 Την Πέμπτη της 3ης Νοεμβρίου το πρωί στις 7.30 μαθεύτηκε στο σχολείο ότι η Μαίρη Ράπτου έφυγε από τη ζωή, έχοντας στα χείλη της την ευχή «Κύριε Ιησού Χριστέ Ελέησόν με»…  Όλη η αυλή του σχολείου άρχισε να θρηνει, μαθητές και δάσκαλοι και ταυτόχρονα άρχισαν να τραγουδούν ένα από τα χριστιανικά τραγούδια που τοσο άρεσαν στη Μαίρη Ράπτου. 
Επέλεξε να φύγει τη μέρα που ανακοινώθηκε ότι επίσημα θα έκλεινε το σχολείο για τους λόγους που όλοι γνωρίζουμε. 
Για όσους έλεγαν για τα τελευταία της χρόνια που ήταν μοναχικά, θλιβερα, σκοτεινά, αυτή η μέρα της φυγής της ήταν το τελευταίο της μήνυμα, μία μεγαλειώδης στιγμή της ύπαρξής της  «Να μείνει η παρακαταθήκη μου, η πνευματική μου κληρονομιά, η μεγάλη μου αγάπη, το σχολείο μου»