Τέμπη: «Νόμιζα πως ήταν κακό όνειρο» λέει 36χρονη σύντροφός του Βάγιου Βλάχου που πήρε εξιτήριο 44 μέρες μετά το δυστύχημα

Το εξιτήριο που πήρε τη Μεγάλη Μπέμπη από το Πανεπιστημιακό νοσκομείο Λάρισας  νοσοκομεία που νοσηλεύονταν η 36χρονη Δάφνη , 44 ημέρες μετά το τραγικό δυστύχημα των Τεμπών, σκόρπισε χαμόγελα τόσο στους δικούς της ανθρώπους, όσο και στον υπόλοιπο κόσμο που παρακολουθούσε με συγκίνηση την πορεία της αποθεραπείας τους. 

Η Δάφνη επέβαινε στο δεύτερο βαγόνι του μοιραίου Intercity μαζί με τον σύντροφό της Βάγιο Βλάχο από την Καρδίτσα, ο οποίος δυστυχώς δεν τα κατάφερε. «Έπεφταν πάνω μου καύτρες, σκεφτόμουν πως ήταν ένα κακό όνειρο», είπε η κοπέλα στην ΕΡΤ, περιγράφοντας τις δραματικές στιγμές μετά τη σύγκρουση.

«Ξαφνικά πετάχτηκα μπροστά στην απέναντι θέση. Βρίσκομαι στα μπροστά κουπέ στο βαγόνι νούμερο 2 πίσω από αυτό του κυλικείου. Χάνω τις αισθήσεις μου στιγμιαία. Ανοίγω τα μάτια μου και βρίσκομαι έξω από το τρένο. Αρχικά σκέφτομαι ότι είναι ένα κακό όνειρο. Πέφτουν πάνω μου καύτρες και τότε καταλαβαίνω ότι αυτό συμβαίνει στα αλήθεια. Φώναζα βοήθεια. Το σκυλί μου ήταν δίπλα μου. Της έλεγα να φύγει για να μην καεί αλλά δεν έφευγε».

Ο αδερφός της Δάφνης, Γιώργος Μπρέλλας, είπε από την πλευρά του πως η 36χρονη «ήταν πολυτραυματίας. Είχε ρήξη του ήπατος. Είχε θλάση στον πνεύμονα, είναι κάποια πράγματα παθολογικά, τα οποία θέλουν παρακολούθηση ακόμα».

Η ίδια δεν παραλείπει να πει ένα μεγάλο ευχαριστώ στους ανθρώπους που με αυταπάρνηση την έσωσαν. «Δύο αξιωματικοί του Πολεμικού Ναυτικού που ήταν επιβάτες, με τράβηξαν μακριά από τη φωτιά. Τους ευχαριστώ που με έσωσαν. Νιώθω βαθιά θλίψη για το χαμό του συντρόφου μου, αλλά και χαρά που μετά από 44 μέρες νοσηλείας, βρίσκομαι πλέον εκτός νοσοκομείου».

«Ξεκίνησαν από το 7ο βαγόνι, βοήθησαν στο 6ο, στο 5ο, υπήρχαν πολλά βαγόνια και εκεί μπροστά στις φλόγες δεν τόλμησε να προσεγγίσει κανένας παρά μόνο αυτά τα δύο παιδιά» λέει από την πλευρά του ο κ. Μπρέλλας.

H 36χρονη – θύμα του δυστυχήματος- νοσηλεύονταν πολυτραυματίας στο Πανεπιστημικό Νοσοκομείο της Λάρισας. Η ίδια περιέγραψε την συγκλονιστική της εμπειρία το μοιραίο βράδυ της τραγωδίας. Βρισκόταν στο δεύτερο βαγόνι του μοιραίου τρένου μαζί με τον σύντροφό της, τον Βάιο.

Την ίδια ώρα, συγκλονιστικά είναι τα λόγια του αδελφού της Γιώργου, ο οποίος μεταξύ άλλων περιγράφει πως σώθηκε η Δάφνη. Αναφέρει μεταξύ άλλων: «Αρχικά θέλω να ευχαριστήσω τους δύο αντιπλοιάρχους του πολεμικού Ναυτικού Πάρη Καλαβρυτινό και Δημήτρη Κατσαούνη, πού είναι οι δύο άντρες οι οποίοι βρέθηκαν πρώτοι στο σημείο όπου βρισκόταν η αδερφή μου, την έβγαλαν από την φωτιά και ουσιαστικά της έσωσαν τη ζωή. Ήταν εκείνη η στιγμή, όπως μου εξομολογήθηκε η αδερφή μου, που τα είχε παρατήσει, είχε πει στον εαυτό της ότι θα πεθάνει, είτε από τις φλόγες, είτε από τις αναθυμιάσεις. Τότε εμφανίστηκαν αυτοί οι δύο άντρες και την τραβήξαν.

Την τράβηξαν μακριά από τις φλόγες, ρίσκαραν τη ζωή τους ενώ βρισκόταν εκτός υπηρεσίας, το έκαναν ανιδιοτελώς, θα μπορούσαν σκεπτόμενοι τα παιδιά τους, να μην βρεθούν καν μπροστά στο φλεγόμενο βαγόνι. Όποιος είναι πατέρας γνωρίζει πολύ καλά αυτό που λέω. Δεν ξέρω αν η λέξη ηρωική μπορεί να προσδιορίσει απόλυτα το μεγαλείο αυτής της πράξης. Είναι σίγουρα κάτι παραπάνω, κάτι που δεν μετριέται με μετάλλια επαίνους και με τιμές. Είναι σίγουρα κάτι παραπάνω από ήρωες… Αυτοί οι δύο άντρες ήρθαν και με επισκέφτηκαν στη Λάρισα και είναι σχεδόν σε καθημερινή τηλεφωνική επικοινωνία μαζί μας. Τους αγαπάμε και τους ευχαριστούμε πάρα πολύ, εγώ και όλη η οικογένειά μου.

Έπειτα να ευχαριστήσω τον Γιάννη Αντώνογλου, ο οποίος της έδινε κουράγιο όλη αυτή την ώρα που ανέμεναν τα ασθενοφόρα να τους μεταφέρουν και με τη χρήση του τηλεφώνου του, η Δάφνη ειδοποίησε τη μητέρα μου, ώστε να ξεκινήσουμε  το ταξίδι μας από την Αθήνα για τη Λάρισα και να είμαστε από την πρώτη στιγμή δίπλα της.

Ένα μεγάλο ευχαριστώ και στον υπαστυνόμο Αντώνη Κουφουντούρα, ο οποίος συνέδραμε και αυτός στην διάσωση της, αλλά και στην περίθαλψη του σκύλου της, την Τάβη, καθώς τη μετέφερε στο αστυνομικό τμήμα των Τεμπών, όπου και από εκεί την παρέλαβα την ίδια νύχτα. Ένα ακόμη μεγάλο ευχαριστώ στους τραυματιοφορείς, τους οποίους δεν κατάφερα να γνωρίσω ακόμη, καθώς η αγωνία και οι συνθήκες δεν μου το επέτρεψαν, ήταν δύσκολο το έργο τους, ο υπαστυνόμος Αντώνης, με τον οποίο βρισκόμαστε τακτικά στη Λάρισα και είμαστε πλέον φίλοι, με έχει ενημερώσει για το μη προσβάσιμο του σημείου και τη δυσκολία να κινηθεί φορείο στο συγκεκριμένο μέρος. Τα ασθενοφόρα έπρεπε να κατέβουν σε δύσβατο δρόμο  ώστε να την περισυλλέξουν και τα υπόλοιπα παιδιά που βρίσκονταν εκεί».