Είναι η κακιά η (χ)ώρα;

Δύσκολο να διαχειριστείς μιας τέτοιας έκτασης τραγωδία. Δύο εβδομάδες μετά και ακόμη μπορούμε να αντιληφθούμε τι σημαίνει να στέλνεις το απόγευμα το παιδί σου με τα τάπερ για Θεσσαλονίκη και μετά από λίγα 24ωρα να καλείσαι να δώσεις dna για να σου παραδώσουν ένα κλειστό φέρετρο.

Απέχουμε ακόμη πολύ από το να γίνουμε ευρωπαϊκή χώρα και για τούτο ίσως φεύγουν τα παιδιά μας στο εξωτερικό. Βέβαια και οι Ευρωπαίοι επέμεναν στα μνημόνια να πουληθεί ο ΟΣΕ έναντι όποιου τιμήματος, αδιαφορώντας αν αυτό θα κόστιζε ανθρώπινες ζωές. Στις ευρωπαϊκές χώρες όμως δεν μένουν στα συρτάρια σύγχρονα συστήματα τηλεδιοίκησης των σιδηροδρόμων, αλλά λειτουργούν. Ούτε υπάρχει συνδιαλλαγή κρατικών αξιωματούχων με συνδικαλιστές, ούτε εξακολουθούν να υπάρχουν «ρετιρέ» στη μισθοδοσία ενός χρεοκοπημένου οργανισμού που έδινε μισθούς σε αποφοίτους δημοτικού που θα τους ζήλευαν και επιστήμονες με μεταπτυχιακά . Εκεί δεν διορίζονται με κάποιο «χαρτάκι» από βουλευτικό γραφείο, ανεπαρκείς ελεγκτές χιλιάδων ανθρώπινων ψυχών. Εκεί δεν κλέβουν τα καλώδια της ηλεκτροκίνησης οι «τυμβωρύχοι του χαλκού» γιατί η τιμωρία είναι αμείλικτη και οι ένοχοι λογοδοτούν.

Η κλοπή καλωδίων που σχετίζονται με την ασφάλεια ανθρώπινων ζωών είναι κακούργημα. 
Εκεί  δεν υπάρχουν μόνο πολιτικές ευθύνες σε πολιτικά προϊστάμενους αλλά και ποινικές. Εκεί οι πολιτικοί λογοδοτούν στους πολίτες. Κοινώς μπαίνουν φυλακή.
Ο σταθμάρχης, σύμφωνα με τα ρεπορτάζ, έχει παραδεχτεί ενώπιον του εισαγγελέα πως έβαλε τη μοιραία αμαξοστοιχία σε λάθος τροχιά και όπως πρόσθεσε κατάλαβε το λάθος που κόστισε ανθρώπινες ζωές, μόλις πληροφορήθηκε για το τραγικό δυστύχημα...
Ο ίδιος απέδωσε το μοιραίο λάθος στην "κακιά την ώρα"...
Πέραν του σταθμάρχη όμως δεν ευθύνεται κανένας άλλος;

«Δεν ήταν η κακιά η ώρα, ήταν η κακιά η χώρα», έλεγε ένα σύνθημα των  χιλιάδων φοιτητών και των μαθητών που διαδήλωσαν ειρηνικά σε όλη τη χώρα , γραμμένο σε πανό. 
Δηλαδή η ασφάλεια ενός συστήματος δρομολογίων υψηλού ρίσκου στηρίζεται στις αποφάσεις ενός σταθμάρχη σε προ συνταξιοδοτική  ηλικία με προγενέστερη καριέρα στα "αζήτητα" του ελληνικού πελατειακού  δημοσίου;
Η Αρχή που επιβλέπει τις μεταφορές, η εταιρεία που έχει την ευθύνη της λειτουργίας και ασφάλειας των σιδηροδρομικών δικτύων δεν φέρουν ευθύνες γιατί, τη μοιραία στιγμή στη μοιραία θέση βρέθηκε κάποιος να συντονίζει τρένα που τρέχουν με 200 χλμ. την ώρα, με τις πληροφορίες και προειδοποιήσεις που αντλούσε από ένα "μπακαλοτέφτερο";

Σίγουρα οι ευθύνες βαρύνουν την παρούσα πολιτική ηγεσία των μεταφορών. Όμως των προηγούμενων διοικήσεων οι συνθήκες λειτουργίας ήταν καλύτερες και ασφαλέστερες; Μήπως πρέπει να παραπεμφθούν στη δικαιοσύνη όσοι υπηρέτησαν υπουργοί Μεταφορών τα τελευταία 20 χρόνια, όπως πρότεινε μια χαροκαμένη θεία που έχασε την ανιψιά της; 

Πως πουλήθηκε σε μια Ιταλική εταιρεία για μόλις 45 εκατομμύρια ευρώ ο ΟΣΕ; Έφταιγαν τα μνημόνια. Και τα τρένα ήρθαν. Αυτά που οι Ελβετοί απορούσαν πως δεν έχουν γίνει ακόμη σκραπ και τα αποκαλούν «αλπικές τουαλέτες» , εμείς τα «βαφτίσαμε ασημένια βέλη». Και γιατί το σύστημα τηλεδιοίκησης σταμάτησε να λειτουργεί από το 2012 και στη συνέχεια υπολειτουργούσε μέχρι το 2019 μέχρι που κάηκε ο πίνακας λίγο πριν το Ζαχάρεως και δεν αντικαταστάθηκε ποτέ. Περικοπές στον υπερχρεωμένο ΟΣΕ λόγω μνημονίων είναι  η επίσημη δικαιολογία όσων κυβέρνησαν την τελευταία 10ετία τη χώρα. Τα μνημόνια τελικά μας πήραν τις ζωές των παιδιών μας…

Όλη η πόλη, όλη η Θεσσαλία, η χώρα  πενθεί και βρίσκεται σε ένα στάδιο ομαδικής ψυχοθεραπείας. Βρισκόμαστε στο τρίτο στάδιο της τραγωδίας. Το πρώτο είναι η άρνηση, το δεύτερο η θλίψη, από προχθές με τις μαζικές διαδηλώσεις, περνάμε στο στάδιο της οργής και της αναζήτησης ευθυνών. Την αλληλεγγύη και τη βουβή θλίψη τη διαδέχονται η αγανάχτηση και η ανάγκη για να αλλάξει το ...χειροκίνητο σύστημα με βάση το οποίο χιλιάδες νέοι παίζουν τη ζωή τους καθημερινά κορώνα- γράμματα. 
Αυτή χώρα είμαστε αυτούς τους πολιτικούς ψηφίζουμε, αυτή είναι και η μοίρα μας; Όταν σταματήσουμε να ζητάμε από τους βουλευτές «να δουν την υπόθεσή μας» και μόνο ..Όταν αρχίσει να λειτουργεί η αξιοκρατία σε αυτή τη χώρα, που είναι στοιχείο κοινωνικής και οικονομικής ανάπτυξης για κάθε σύγχρονο κράτος...
Τότε ίσως μπορέσουμε να δούμε τα παιδιά ας να επιστρέφουν από το εξωτερικό. Τότε ίσως η μάνα να κοιμηθεί ήσυχη το βράδυ, γιατί δεν θα ακούσει από το κινητό το βλαστάρι της να της λέει «μάνα θα αργήσουμε κοιμήσου»… Τότε ίσως να μην ξανακουστεί το «πάμε κι όπου βγει»