«Μπαμπά το τρένο καίγεται»

Τους έβλεπα καθημερινά με τις τροχήλατες βαλίτσες, να διασχίζουν μπροστά από το κανάλι την Ηρώων Πολυτεχνείου με κατεύθυνση από και προς το σταθμό. Νέα παιδιά, αγόρια και κορίτσια, φοιτητές με το κινητό στην πίσω τσέπη του παντελονιού, τους έριχνα κλεφτές ματιές και τους καμάρωνα, τους ζήλευα. Ποιος αλήθεια δεν ζηλεύει τα νιάτα; Σκεφτόμουν τα δικά μου παιδιά που ήταν φοιτητές, μου ερχόταν στο μυαλό γλυκές αναμνήσεις από τα δικά μας φοιτητικά χρόνια, σε κάποιο βαγόνι με κατεύθυνση προς Θεσσαλονίκη.

Την καζούρα, τα πειράγματα, τα αστεία, την παρεϊστικη ατμόσφαιρα. Αυτό το γλυκό χαμόγελο από τα μεσάνυχτα της Τρίτης "πάγωσε". Τα παιδιά αυτά έχασαν μετά τη διασκέδασή τους στην καραντίνα της πανδημίας από προχθές και την εποχή της αθωότητας. Ξύπνησαν σε έναν κόσμο εφιαλτικό, έχασαν την αίσθηση της ασφάλειας, σε ένα κράτος που αρχικά ευνοούσε τους εργολάβους των οδικών έργων και απαξίωνε το πιο σύγχρονο , ασφαλές και  διαδεδομένο μέσο στην Ευρώπη και μετά λησμόνησε στην εποχή της ψηφιακής πρόσβασης ότι από τη Λάρισα και τα "καταραμένα" , δυστυχώς όπως αποδεικνύονται Τέμπη, διέρχονται καθημερινά χιλιάδες ψυχές.... Αυτή τη φορά ήταν ο χειρότερος εφιάλτης. Δεν «έφυγαν» κάποιοι από τη δική μας γενιά που φέρει την ευθύνη για το χάλι αυτό της δημόσιας διοίκησης στη χώρα, αλλά η μοίρα ήταν πιο σκληρή, μας πήρε τα παιδιά μας, όπως γνωρίζει από αρχαιοτάτων χρόνων να εκδικείται την αποκοτιά, την έλλειψη ευθύνης, την ύβρι… Και μετά ήρθε η «αρχαία τραγωδία».
 Για μια ακόμη φορά στην κοιλάδα των Τεμπών, υπό το άγρυπνο βλέμμα των 12 θεών πάνω από τον Όλυμπο» ήταν τα λόγια συναδέλφου από το CNN που μας καλούσε χθες το πρωί, για να τον ενημερώσουμε για την ανείπωτη τραγωδία που ξεκλήρισε οικογένειες και έχει οδηγήσει σε πένθος τη χώρα και ιδιαίτερα τη Θεσσαλία, που έχασε νεαρά βλαστάρια, φοιτητές, από τη σύγκρουση των 2 τρένων τη μοιραία Τρίτη 28 Φεβρουαρίου στις 11 το βράδυ. Ανάμεσά τους και πολλοί Θεσσαλοί.

«Μπαμπά το τρένο καίγεται» είναι η συγκλονιστική μαρτυρία φοιτήτριας που περιγράφει ανάγλυφα τις τραγικές στιγμές που εκτυλίχθηκαν. Η συγκινητική προσέλευση εθελοντών για αιμοδοσία σε όλη τη Θεσσαλία, η προσφορά σπιτιών από απλούς πολίτες στη Λάρισα για τους χαροκαμένους γονείς, που είχαν τον άχαρο ρόλο της αναγνώρισης πτωμάτων, των παιδιών τους,  δείχνει την αλληλεγγύη των Ελλήνων. Μακάρι αυτή η έντονα συναισθηματική φυλή που σε στιγμές πόνου δείχνει το φιλότιμό της, να εκδηλωνόταν και με περισσότερη σύνεση, με τήρηση κανόνων ασφαλείας, να αναζητά ευθύνες από τους ανεύθυνους «υπεύθυνους». Μακάρι η διαχρονική αδιαφορία του πολιτικού κόσμου που κυβέρνησε αυτό τον τόπο να διακοπεί μετά από αυτή την τραγωδία.

«Μακάρι να είναι το τελευταίο, είπε ο πρωθυπουργός». Ας είναι η τελευταία πράξη μιας αρχαίας ελληνικής τραγωδίας μέχρις ότου  από  χώρα με πανάρχαιο τροχαίο υλικό στους  σιδηροδρόμους μας γίνουμε επιτέλους σύγχρονη ευρωπαϊκή…
Δεν υπάρχει χειρότερη μοίρα για το γονιό που χάνει το παιδί του…

Υ.Γ. Και δεν υπάρχει χειρότερη εικόνα από εκείνους που σπρώχνονταν για μια λεζάντα, μπροστά από τα συντρίμια και τους διασώστες που μάζευαν με μαύρες σακούλες διαμελισμένα ή απανθρακωμένα πτώματα