Ένα εργοστάσιο ανοιχτό και εφτά κλειστά στη ΒΙΠΕ Γυρτώνης!

 Αποκαρδιωτική είναι η εικόνα στην παλαι ποτέ σφύζουσα από ζωή Βιομηχανική περιοχή Λάρισας στη Γυρτώνη. Η κρίση οδήγησε σε αποβιομηχάνιση και οι τελευταίες επιχειρήσεις που είχαν απομείνει και δεν είχαν "μεταναστεύσει" για γειτονικές Βλκανικές χώρες, με το που ξέσπασε η κρίση από το 2009, άρχισαν μία - μία να βάζουν λουκέτο....

 Στους χώρους όπου πριν από μερικά χρόνια νταλίκες ξεφόρτωναν πρώτες ύλες, ή φόρτωναν εμπορεύματα, βόσκουν τώρα πρόβατα, ή έχουν χορταριάσει επικίνδυνα, ενώ τα κτ΄ρια μισο-ερειπωμένα δημιουργούν την αίσθηση πλήρους εγκαταλειψης...

 Η αποβιομηχάνιση στην Βιομηχανική περιοχή της Λάρισας, είναι πλέον ορατή, δια γυμνού οφθαλμού σημειώνει ο πρόεδρος του ΣΘΕΒ Απόστολος Δοντάς, αφού στη Γυρτώνη λειτουργεί κατά αναλογία ένα εργοστάσιο και δίπλα του 7 είναι κλειστά. Και μαλιστα όχι απλά κελιστά, αλλά κουφάρια, αφού ο μηχανολογικός εξοπλισμός εκατομμυρίων ευρώ σε αρκετές περιπτώσεις, πουλήθηκε για παλιοδίδερα και σκραπ, ενώ σε ορισμένες είχαμε μετεγκατάσταση σε Βουλγαρία ή Σκόπια...

 Στις παρυφές της Λάρισας, είχαμε το πρώτο κύμα αποβιομηχάνισης από τη δεκαετία του 80 και κάθε δεκαετία ο δευτερογενής τομέας δεχόταν ακόμη ένα πλήγμα, από το κλείσιμο βιομηχανικών μονάδων που έσφυζαν κάποτε από ζωή απασχολώντας χιλιάδες εργαζόμενους και συνεισφέροντας ζωτικά στην τοπική οικονομία. Εργοστάσια που έκλεισαν λόγω της οικονομικής κρίσης, λόγω του υπερδανεισμού στις τράπεζες, λόγω κακοδιαχείρισης, αλλά κυρίως λόγω του έντονου ανταγωνισμού από το εξωτερικό (φτηνά εργατικά χέρια στη Βαλκανική για τις επιχειρήσεις εντάσεως εργασίας) , σε ότι αφορά για παράδειγμα την κλωστϋφαντουργία... Και σε.. ορισμένες περιπτώσεις λόγω μαξιμαλισμού στις συνδικαλιστικές διεκδικήσεις... Η κρίση έδωσε το τελειωτικό χτύπημα σε κλάδους που σχετίζονται με κατασκευές, κατοικία, μέταλλο και οικοδομικά υλικά. αλλά η αποβιομηχάνιση είχε σημαντικούς σταθμούς τις τελευταίες τρεις δεκαεετίες στην περιοχή... Είναι ενδεικτικό πως τα τελευταία χρόνια της κρίσης εύρωστες κάποτε βιομηχανίες, με εξωστερφή χαρακτήρα, βρέθηκαν υπερ-δανεισμένες σε τράπεζες και καθώς εκτοξεύθηκε κατακόρυφα το κόστος μεταφορών κα(με τους φόρους στα κάυσιμα και τα διόδια) και ενέργειας (με τους φόρους στη ΔΕΗ) "γονάτισαν" οικονομικά...



 Αρκετές  από τις επιχειρήσεις εντάσεως εργασίας, δεν πτώχευσαν, αλλά μετέφεραν τις δραστηριότητες στη Βουλγαρία κυρίως και δευετρευόντως σε Σκόπια, Αλβανία, Ρουμανία (π.χ. Παρασκευούδης, STUFF στη Βουλγαρία η οποία όμως διατηρεί και το εργοστάσιο στη ΒΙΠΕ της Γυρτώνης, Studio Textile κ.α.)...Η αποβιομηχάνιση ξεκίνησε από τις αρχές της δεκαετίας του 90 με το βίαιο κλείσιμο των βιοτεχνιών και βιομηχανιών ένδυσης και υπόδυσης, τα φασόν και τα κλωστήρια. Αξίζει να τονιστεί ότι σε ένα χωριό του Νομού, στον Πυργετό, λειτουργούσαν μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του 80 δύο φασονάδικα, που απασχολούσαν περί τις 150 γυναίκες ....

 Χαρακτηριστικά αναφέρουμε τη ROCA που απασχολούσε 600 άτομα, τη ROMA που απασχολούσε 80 άτομα, την ΠΕΛΑΣΓΙΣ (σεντόνια) με 170 εργαζόμενους.. ¨Όσοι άντεξαν το πρώτο κύμα, δέχτηκαν μία δεύτερη οικονομική επιδρομή, από τη μετάβαση στο ευρώ, αφού με το "σκληρό νόμισμα" έχασαν και το τελευταίο ανταγωνστικό πλεονέκτημα.. Έτσι σιγά - σιγά έκλεισε η RAPTEX που έφτασε στις καλές περιόδους να απασχολεί και 180 άτομα (100 λίγο πριν βάλει οριστικά λουκέτο), η Group Fashion με 70 άτομα προσωπικό η SKIFF με ρούχα, η Δικτόπουλος με υποδήματα που απασχολούσε 30 άτομα κ.α. Χαρακτηριστικό είναι το γεγονός ότι στην ΒΙΠΕ της Γυρτώνης από τους 3000 εργαζόμενους πριν από μερικά χρόνια σήμερα εγάζονται μόλις 500 στις εκεί επιχειρήσεις

 Και έρχεται το τρίτο μεγάλο κύμα με την οικονομική κρίση και την ύφεση στη χώρα από το 2008 και εντεύθεν που "γονάτισε" στην κυριολεξία κραταιές κάποτε τοπικές βιομηχανίες και ιδιαίτερα εκείνες που ασχολούνταν με μεταλλικές κατασκευές και την οικοδομή :
- Χατζηδήμας οινόπνευμα , 60 εργαζόμενοι
- ΤΕΡΑ ΒΙΟΚΕΡΑΛ κεραμοποιϊα 130 εργαζόμενοι
- ΑLFA KERAMICA κεραμοποιία 130 εργαζόμενοι
- Εργοστάσιο Ζάχαρης 180 μόνιμοι συν 400 εποχικοί (με 6μηνες και 8μηνες συμβάσεις)
- Χάλυβες ΚΑΡΑΛΗΣ 200 εργαζόμενοι
- FROZA (μεταφέρθηκε στη Βουλγαρία) 50 μόνιμοι συν 400 εποχικοί
- ΤΕΜΚΑ (είχε φτιάξει τους μεταλλικούς δοκούς στη γέφυρα Ρίου- Αντίριου και μετά έκλεισε) 90 εργαζόμενοι
- Γραβάνης 40 εργαζόμενοι
- Γκίτσας ζωοτροφές 15 εργαζόμενοι
- Γκατζώνης σιδηροκατασκευές, 15 εργαζόμενοι
- Fiscop Technica 60 εργαζόμενοι
- BMS κουμπιά 60 εργαζόμενοι
- ΕΛΒΙΟ-ΦΙΛ στη Φαλάνη, 80 εργαζόμενοι
- Disteel μεταλλικά κτίρια 120 εργαζόμενοι
- ARTAL αλουμίνια 30 εργαζόμενοι



 Αν στις παραπάνω επιχειρήσεις προσθέσουμε και τις βιοτεχνίες ξύλου και επίπλου, που υπολειτουργούν, αφού από τους 1500 εργαζόμενους πριν μία δεκαετία, έφτασαν στους 250 ή τις εμπορικές όπως τα Σούπερ Μάρκετ Λάρισα με 700 εργαζόμενους, το σύνολο των θέσων εργασίας που χάθηκαν στο Νομό από τις βιομηχανικές- εμπορικές επιχειρήσις, ίσως να υπερβαίνει και τις 20.000...

 Στη θέση αυτών των εργοστασίων,όπου κάπνιζαν κάποτε τζιμινιέρες και έσφυζαν από εργασία, σήμερα αντικρύζει  κανείς μία εικόνα αποκαρδιωτική...  Κουφάρια στο δρόμο προς το Συκούριο, προς τον Πλατύκαμπο, τη Φαρσάλων, ή τη Γυρτώνη, προς τον Τύρναβο, τον Αμπελώνα ή τη Φαλάνη, την Καρδίτσης ή την Τρικάλων... Επιγραφές που είναι έτοιμες να ξεκολλήσουν, απομεινάρια μιας παραγωγικής δραστηριότητας που έσβησε, αργά αλλά σταθερά, λόγω λαθών, ακκοδιοίκσης, απουσίας βιομηχανικής πολιτικύς, συνδικαλιστικού - κομματικού πατριωτισμού, όλων αυτών και πολλών άλλων παραγόντων.. Ένα πάλαι ποτέ βιομηχανικό κέντρο όπως η Λάρισα, αγκομαχά σήμερα να διατηρήσει εναπομείνασες από την κρίση βιομηχανίες που έχουν κυρίως εξαγωγικό χαρακτήρα, όπως οι βιομηχανίες τροφίμων και μεταποίησης αγροτικών προίόντων... Η αποβιομηχάνιση σε όλο της το μεγαλείο βέβαια είναι το κουφάρι του Εργοστασίου Ζάχαρης, με τη διαλυμένη υψικάμινο της καμάρι της ελληνικής βιομηχανία στην κεντρική Ελλάδα, που έβαλε οριστικά λουκέτο στα 2007...


Γ.Κ.