Η οδυσσεια μιας καρκινοπαθούς που πέρασε από επιτροπή αναπηρίας. Της αναγνωρίστηκε μόνο 25% αναπηρία

Aναφέρει σε ανάρτησή της η πρόεδρος του Συλλόγου Καρκινοπάθών Λάρισας Ιωάννα Καραβάνα:

Πρωί Σαββάτου. Ξυπνάω έχοντας το μυαλό μου ακόμα γεμάτο από όμορφες εικόνες, συναντήσεις και κουβέντες με καταπληκτικούς ανθρώπους, τους οποίους, φευ, δε θα είχα συναντήσει ποτέ στη ζωή μου, αν δεν είχα την «τύχη» να νοσήσω και στη συνέχεια να αποφασίσω ότι αξίζει να αφιερώσω ένα μεγάλο μέρος της ζωής μου στον εθελοντισμό στο χώρο των ασθενών.
Πρωί Σαββάτου λοιπόν μιλάω στο τηλέφωνο με τους ανθρώπους της οικογένειάς μου για να πούμε τα νέα της εβδομάδας, παράλληλα χαζολογάμε με το Μίλτο φτιάχνοντας ενισχυμένο πρωινό που παίρνουμε μαζί, σπάνια είναι αλήθεια χαρά που μου λείπει γι αυτό και τη χαίρομαι διπλά ενώ στο πίσω μέρος του μυαλού μου δεν μπορώ να μη σκέφτομαι και τις υποχρεώσεις και εκκρεμότητες που πρέπει να τακτοποιηθούν, άλλες μέσα στο ΣΚ άλλες από Δευτέρα.
Το κινητό μου ενώ μιλάω δείχνει ότι και κάποιος άλλος με καλεί. Βλέποντας τις παράλληλες κλήσεις, με πιάνει ένα μικρό άγχος γιατί αντιλαμβάνομαι ότι κάτι συμβαίνει, κλείνω κάπως απότομα τη γραμμή και κάνω επανάκληση της αναπάντητης.
Το άτομο που με έπαιρνε ήταν η Ε.
Η Ε. είναι η μία από τις τρεις νεαρές υπέροχες γυναίκες που με κάποιο τρόπο με πλησίασαν, χωρίς να γνωριζόμαστε πριν προσωπικά, και μου έδωσαν δύναμη, αισιοδοξία και ελπίδα που κάποτε είχα μεγάλη ανάγκη να νιώσω.
Η Ε. δεν ζει εδώ. Ούτε και τότε ζούσε αν και κάπου κάπου επιστρέφει στην πόλη που γεννήθηκε. Τελευταία φορά που την συνάντησα πρέπει να ήταν πέρσι σε μια έκθεση ζωγραφικής στην Πινακοθήκη Κατσίγρα ή σε μια παράσταση του Θεσσαλικού Θεάτρου. Δεν θυμάμαι ακριβώς.
Η Ε. είναι νεότερή μου. Και όμορφη. Πολύ. Όλα πάνω της είναι όμορφα. Και μέσα της είναι. Και είναι κι από τους ανθρώπους αυτούς τους πολύ ευγενικούς, τους πολύ διακριτικούς, τους πολύ καλλιεργημένους που πολύ αγαπώ και εκτιμώ. Ζήλευα πάντα τα ταξίδια της στον κόσμο. Μου άρεσε η ανεξαρτησία της. Ο αυθεντικός κοσμοπολιτισμός της. Η ησυχία της και η εσωτερική ηρεμία που πάντα εξέπεμπε. Το σπάνιο ήθος της.
Κάποια στιγμή πριν λίγους μήνες μιλήσαμε ξανά στο τηλέφωνο και μου είπε πως σκεφτόταν, για τους δικούς της πολύ προσωπικούς λόγους, να ξαναπεράσει την διαδικασία των ΚΕΠΑ (κέντρα πιστοποίησης αναπηρίας), αλλά προβληματιζόταν εξαιτίας της κατάστασης και της συμπεριφοράς που είχε αντιμετωπίσει πριν λίγα χρόνια σε μια αντίστοιχη επιτροπή η οποία της είχε δώσει τότε ένα πολύ υψηλό ποσοστό, που όμως εν τω μεταξύ δεν το χρησιμοποίησε πουθενά.
Μέσα από την τότε κουβέντα μας την προέτρεψα, αφού πια αυτή η πιστοποίηση της χρειαζόταν, και να διευκρινίσω όχι για λόγους οικονομικούς ή συνταξιοδοτικούς, να επαναλάβει τη διαδικασία. Είναι έτσι κι αλλιώς δικαίωμα του κάθε ασθενή να ζητά από την πολιτεία την πιστοποίηση αυτή.
Η Ε. λοιπόν κατέθεσε τον πλήρη εισηγητικό φάκελό της, με όλα τα απαραίτητα έγγραφα, γνωματεύσεις κλπ και πέρασε πριν λίγες ημέρες από την αρμόδια επιτροπή στη Θεσσαλονίκη. Η Ε. είναι από τις γυναίκες που έχουν κάνει διπλή μαστεκτομή και ωοθηκεκτομή γιατί είχε παθολογικές μεταλλάξεις στο BRCA2 (για όσους γνωρίζουν παραπάνω) χημειοθεραπείες κλπκλπ. Η Ε. μπήκε στη διαδικασία της αποκατάστασης του στήθους της, η οποία για κάποιους λόγους δεν ολοκληρώθηκε και άφησε εμφανή και στον πιο άσχετο ακόμα και μη ιατρό, σημάδια.
Εμφανίζεται λοιπόν στην επιτροπή. Και τι αντιμετωπίζει;;;;
(Υπόψιν όλος ο φάκελος έχει ήδη τεθεί υπόψιν των μελών της Επιτροπής).
Έναν βλοσυρό γιατρό, μεταξύ κάποιων άλλων, που βηματίζει νευρικά πάνω κάτω μέσα στο μικρό χώρο, ενώ οι άλλοι παριστάμενοι συνάδερφοί του παρακολουθούσαν βουβοί.
- Άνοιξε το πουκάμισό σου, λέει στην Ε. (Δε σχολιάζω καν τον ενικό).
Ανοίγει η Ε. Πλησιάζει πολύ κοντά της. Τα σημάδια όλα είναι μπροστά στα μάτια του και στα μάτια όλων. Άλλωστε ξανατονίζω ότι η αποκατάσταση δεν κατάφερε ποτέ να ολοκληρωθεί πλήρως.
Απλώνει τα χέρια του. Αρχίζει να πιάνει την τραυματισμένη περιοχή. Πιέζει με δύναμη. Τα χέρια του σκληρά, μπαίνουν και ψαχουλεύουν το σώμα της Ε.
Η Ε. πονάει. Προσπαθεί να μη βάλει τα κλάματα. Σφίγγει τα δόντια της. Οι άλλοι κοιτούν όσο τα χέρια του γιατρού βυθίζονται άγαρμπα στην πονεμένη της σάρκα.
Το μαρτύριο της Ε. δεν τελειώνει γρήγορα. Ο γιατρός της κάποια στιγμή της λέει:
- Ξεκούμπωσε και κατέβασε το παντελόνι σου.
Την ώρα που κατεβάζει το φερμουάρ η Ε. , αυτός ορμάει αμέσως το χέρι του στην κοιλιά της.
Εκείνη προσπαθεί να του πει ότι δε θα βρει κάποια τομή χαμηλά γιατί όπως σχεδόν ψελλίζει «έχω κάνει λαπαροσκοπικά την ωοθηκεκτομή» άρα υπάρχει μια τομή στον αφαλό της.
Η οργισμένη απάντησή του...
- Δεν ξέρεις τι λες!!! Δεν γίνεται λαπαροσκοπικά αυτό.
- Μα, έτσι το έκανα, προσπαθεί να πει η Ε.
Αυτός όμως γίνεται ακόμα πιο έξαλλος.
- Ρομποτικά γίνεται!!!!
- Ναι, έτσι λέγεται ,συγγνώμη που δεν το είπα σωστά, λέει η Ε. θέλω όμως να σας εξηγήσω ότι δεν έχω τομή χαμηλά , δείτε σας παρακαλώ πιο ψηλά στον αφαλό…
Μετά από λίγο, όλα έμοιαζαν επιτέλους να έχουν τελειώσει.
Αλλά όχι. Το μαρτύριο είχε και συνέχεια.
Η Ε. εξαιτίας της ασθένειάς της αντιμετωπίζει όλα αυτά τα χρόνια και το ψυχικό τραύμα που δημιούργησε ο καρκίνος της. Υπάρχουν και γι αυτό τα απαραίτητα επίσημα στοιχεία στον φάκελο που επαναλαμβάνω είχε ήδη τεθεί σε γνώση της Επιτροπής. Ο «γιατρός» που μέχρι πριν λίγο φώναζε και σκάλιζε το σώμα της, την ώρα που η Ε. μάζευε την κουρελιασμένη αξιοπρέπεια κι ετοιμαζόταν να φύγει, αφού της είπαν "τελειώσαμε", αρχίζει να ωρύεται στους συναδέρφους του (και μπροστά της εννοείται):
- Έχει και ψυχιατρικό πρόβλημα!!!!
Η Ε. κρατιέται να μην καταρρεύσει. Επιτέλους όμως παίρνουν το λόγο πια και οι βουβοί παριστάμενοι συνάδερφοι του καταπληκτικού «γιατρού», τον σταματούν και της ζητούν να βγει για λίγο έξω από το δωμάτιο που την εξετάζουν.
Λίγο αργότερα της ζητούν να ξαναμπεί και της ανακοινώνουν (οι άλλοι πια) ότι θα πρέπει να ξαναπάει για να εξεταστεί από ψυχίατρο.
Η Ε. μαζεύει τα κουράγια της και πηγαίνει ξανά. Αυτή τη φορά ο ψυχίατρος που τη βλέπει είναι ευτυχώς …άνθρωπος. Γίνεται η εξέταση χωρίς άλλα προβλήματα και φεύγει.
Το έργο της Επιτροπής έχει ολοκληρωθεί. Το αποτέλεσμα της κοινοποιείται ηλεκτρονικά.
Χτες.
Η Ε. διαβάζει. Ποσοστό αναπηρίας που της αποδόθηκε, 25%.... Από ψυχιατρική και μόνο νόσο…..Η Ε. προφανώς δεν είναι καρκινοπαθής. Η Ε. δεν έκανε ποτέ μαστεκτομή άμφω. Δεν αφαίρεσε ποτέ τις ωοθήκες της, δεν έμεινε δίχως παιδιά. Δεν έκανε χημειοθεραπείες, δεν έκανε τίποτα απολύτως. Η Ε. απλά έχει 25% αναπηρία λόγω ψυχικής νόσου. Νόσου που αν δεν είχε προϋπάρξει ο καρκίνος απλά δεν θα υπήρχε.
Η Ε. λοιπόν δεν είναι καρκινοπαθής. Είναι ψυχικά ασθενής. Και Μόνον Αυτό. Για το κράτος που ζούμε η ιδιότητα του καρκινοπαθή δεν αναγνωρίζεται πάντοτε προφανώς. Τι πάει να πει ότι το σώμα της έγινε κομμάτια;;; Τι σημασία έχει που όλα τα εμφανή τραύματά της ουρλιάζουν την αλήθεια της;;;; Τι κι αν τα πιο άσχημα και σκληρά χέρια ενός υποτιθέμενου θεραπευτή/εξεταστή τα έπιασαν όλα αυτά;;; Τι σημασία έχει που τα μάτια όλων των μελών της επιτροπής τα είδαν όλα αυτά…Και κυρίως τι σημασία έχει που όλοι άκουσαν και είδαν την άθλια συμπεριφορά του συγκεκριμένου «γιατρού»… Για τον καρκίνο της η Ε. έλαβε το ποσοστό 0!!!!
Αλήθεια τώρα. Αν παύει να είναι κάποιος με το ιστορικό της Ε. καρκινοπαθής τότε να το μάθουμε όλοι.
Δεν αφήνει βλάβες πουθενά η χημειοθεραπεία, η ακτινοθεραπεία, η ορμονοθεραπεία κι όποια άλλη γμθεραπεία (ευτυχώς που υπάρχουν όλα αυτά!!!!!!) και που πρόθυμα κάνουμε όλοι μας γιατί διψάμε για ΖΩΗ. Λίγη ή περισσότερη ζωή ακόμα. Με όποιο σωματικό και ψυχικό κόστος χρειάζεται να πληρώσουμε γι αυτό!!!
Κι όλοι αυτοί που δεν επιτρέπουν σε κάποιους να γίνουν αιμοδότες ή και δωρητές οργάνων λένε μάλλον ανοησίες. Έτσι γουστάρουν να τους αποκλείσουν από βίτσιο, από τη χαρά να δώσουν κι αυτοί ζωή σε κάποιον άλλον συνάνθρωπό τους!!!!
Κι επίσης όταν ακτινοβολούμαστε στο στήθος και έχουμε την τύχη να νοσούμε κι αριστερά εκεί στο μέρος της καρδιάς και του πνεύμονα, διόλου να μην ανησυχούμε. Μια χαρά τέλεια και ανέπαφα παραμένουν πάντοτε όλα. Όπως ανέπαφα παραμένουν κι όλα τα ζωτικά όργανα και το αίμα μας και τα πάντα.
Το πολύ που μπορεί να μας απομείνει λοιπόν, είναι ένα τραύμα στην ψυχή μας. Που εύκολα μπορεί να μας δώσει ένα 25% αναπηρία. Και που μετά από ένα απλό πέρασμα από μια τέτοια καταπληκτική επιτροπή μπορεί , στοιχηματίζω το κεφάλι μου γι αυτό, πανεύκολα να μεγαλώσει κι άλλο…
Να βγούμε λοιπόν στις πλατείες και τους δρόμους με σημαίες και νταούλια να γιορτάσουμε.
Ο καρκίνος δεν είναι αυτό που παλεύει σύσσωμη η ιατρική και ερευνητική κοινότητα να καταστήσει κάποια στιγμή στο μέλλον μια μακροχρόνια νόσο όπως τόσες άλλες!
Κι οι καρκινοπαθείς δεν είναι καρκινοπαθείς μετά από λίγα χρόνια. Το πολύ να καταφέρουν να γίνουν ψυχιατρικά ασθενείς.
Και εν τέλει το παράπονο της Ε. ξέρετε ποιο ήταν;;;
Που αυτή η χώρα δεν έκανε τίποτα γι αυτήν. Δεν της έδωσε τίποτα. Γιατί όταν αρρώστησε, όλα τα πλήρωσε από την τσέπη της γιατί οι αναμονές ήταν τεράστιες. Σε όλα. Και στα χειρουργεία και στις θεραπείες. Κι αυτή είχε τη δυνατότητα να πληρώσει. Οι άλλοι ;;;;;
Αυτοί που δεν έχουν χρήματα, τι κάνουν;;;; με ρώταγε απελπισμένη στο τηλέφωνο.
- Εγώ δεν πήγα στην Επιτροπή ούτε για σύνταξη αναπηρική ούτε για επιδόματα. Αυτοί όμως που τα έχουνε ανάγκη, τι κάνουν;;;;
Πλήρωσα για την παιδεία μου, πλήρωσα για την υγεία μου, πλήρωσα και πληρώνω τα πάντα. Πληρώνω τις εισφορές μου, πληρώνω τους φόρους μου, Έρχεται ειδοποίηση και τρέχω την ίδια μέρα να πληρώσω. Γιατί δε θέλω να χρωστάω αλλά και γιατί εγώ έχω την τύχη να μπορώ να το κάνω. Για ποια "πάντα" όμως πρέπει όλοι να πληρώνουμε;;; Έχοντες και μη έχοντες;;; Γι αυτά που είναι δικαίωμά μας;;;;
Για ποια δημόσια παιδεία μιλάμε;;; Ποια δημόσια υγεία;;;; Τι κράτος είναι αυτό που δε σέβεται τους πολίτες του;;; Που δεν ελέγχει τους θεσμούς του, τους λειτουργούς του;;;
Την άφηνα να βγάζει από μέσα της όσα την έπνιγαν, χωρίς να τη διακόψω.
Δεν τόλμησα να της πω ότι τόσα κι άλλα τόσα και χειρότερα κάθε μέρα βλέπω, ακούω, συναντώ. Τι να της πω πραγματικά κι εγώ για όσους ασθενούν και δεν έχουν τη δική της οικονομική ασφάλεια;;; Τι να της πω γι αυτούς που χάνουν καθημερινά κάθε ίχνος αξιοπρέπειας (και ελπίδας) ερχόμενοι αντιμέτωποι με τις τρομακτικές και χρόνιες αδυναμίες αυτής της χώρας , με τις τόσες παθογένειες του πολύπαθου συστήματος υγείας… Τι να της πω για την απόλυτη απαξίωση που γνωρίζουν οι ασθενείς τελικού σταδίου που δεν υπάρχει δομή που να τους δεχτεί έστω για λίγες ημέρες , που να τους επιτρέπει να πεθάνουν με στοιχειώδη αξιοπρέπεια, τι να της πω για τις αξεπέραστες δυσχέρειες των επίσης ασθενών προχωρημένου σταδίου που ζουν εκτός Αθηνών, Θεσσαλονίκης και Ηρακλείου για να βρουν πόσιμη μορφίνη (που επιτράπηκε η συνταγογράφησή της αλλά όχι η διακίνησή της) και αφήνονται με τους ατελείωτους πόνους τους να μένουν αδιαχείριστοι και να ζουν μια «ζωή» κόλαση…
Δεν της είπα τίποτα από αυτά.
Είπα μόνο «κάνε ένσταση… Μπορεί να έγινε κάποιο λάθος»…Και ντράπηκα κιόλας την ίδια στιγμή γιατί σκέφτηκα πως ακόμα κι αν αναγνωριστεί το λάθος της απόφασης, το λάθος των χεριών του γιατρού/εξεταστή, το λάθος της βιαιότητας των λόγων του και της σκαιάς συμπεριφοράς του, που τραυμάτισαν την ήδη πληγωμένη ψυχή της, θα παραμείνουν εσαεί ασυγχώρητα και πάντα παρόντα να της θυμίζουν την κακή απόφασή της να παραμείνει σ’ αυτή τη χώρα, μια χώρα που θα χρειαστεί να περάσουν ίσως πολλές δεκαετίες για να σταματήσει, αν σταματήσει ποτέ, να πληγώνει τους ανθρώπους της που επέλεξαν να ζουν και να προσφέρουν σ’ αυτήν.
Τελικά όπως είπε κι η αγαπημένη μου Ε. μόνο νησιά και ήλιο έχει να σου δώσει η πατρίδα. Και κάπου εκεί θυμήθηκα πως τέτοιες μέρες ήμουνα κι εγώ καλοκαιρινά ανέμελη (μου συμβαίνει κι εμένα κάπου κάπου να ξεχνιέμαι ή να δραπετεύω απ- τα δύσκολα) στη Σέριφο και της έδωσα και σ- αυτό δίκιο.
Ευτυχώς υπάρχουν κι αυτά να μας δίνουν έναν λόγο που δικαιώνει την απόφασή μας να "μένουμε εδώ". Είτε περιδιαβαίνουμε στα σοκάκια τους είτε απλά τα χαζεύουμε στον υπολογιστή μας. Μα τω Θεώ, άλλος λόγος δεν υπάρχει. Καλό ΣΚ και ταπεινά συγγνώμη αν σας το χάλασα.