Για να γίνει παραγωγική από μεταπρατική η οικονομία της χώρας...

Η μονομέρεια της οικονομικής ανάπτυξης της χώρας από τον τουρισμό τα τελευταία χρόνια δοκιμάζεται με τις συνθήκες πανδημίας και πολύ δύσκολα η «βαριά βιομηχανία» θα αποδώσει τα αναμενόμενα και το φετινό καλοκαίρι. Με δεδομένο ότι η επόμενη εναλλακτική πηγή συναλλάγματος για την οικονομική ισορροπία της χώρας είναι ο αγροδιατροφικός τομέας, ελάχιστα έχουν γίνει προς την κατεύθυνση αυτή, παρά τις κατά καιρούς βαρύγδουπες δηλώσεις διαφόρων κυβερνητικών παραγόντων. Για να μπορέσεις να έχεις προϊόντα αγροτικά και κτηνοτροφικά , απαιτείται γη και ζωικό κεφάλαιο. Ο αγροδιατροφικός τομέας, είναι άμεσα συνυφασμένος με το τουριστικό προϊόν, σε μία ολιστική προσέγγιση. Στη χώρα μας όμως στα χρόνια της ύφεσης και των μνημονίων αφενός μεν χάθηκε ζωικό κεφάλαιο καθώς οι χαμηλές τιμές σε κρέας και γάλα σε συνδυασμό με αύξηση κόστους παραγωγής και ζωοτροφών οδήγησαν σε εγκατάλειψη οριακών κτηνοτροφικών εκμεταλλεύσεων ή σε υπερχρέωση τις κτηνοτροφικές μονάδες

Αφετέρου χάθηκε και παραγωγική γη, που είτε εκχερσώθηκε, είτε ερημοποιήθηκε λόγω έλλειψης επιφανειακών νερών, είτε τέλος, εγκαταλείφτηκε ως ασύμφορη, διαβρώθηκε και υποβαθμίστηκε (μπαϊρια) . Ειδικά στη Θεσσαλία παρατηρήθηκε πέραν της εγκατάλειψης ή της ενοικίασης γαιών σε εταιρίες για την παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας από φωτοβολταϊκά και μία τάση επιστροφής σε ξερικές καλλιέργειες, χειμερινών σιτηρών, χαμηλής προσόδου , λόγω του υψηλού κόστους άρδευσης που απαιτείται για τις αρδευόμενες εαρινές, από τις 35.000 γεωτρήσεις, που «τρύπησαν» τον κάμπο τα τελευταία 40 χρόνια και εξάντλησαν τον υπόγειο υδροφόρο ορίζοντα.
Η αλήθεια είναι ότι ο πρωτογενής τομέας στη χώρα και ιδιαίτερα στην κατεξοχήν αγροτική της περιφέρεια στη Θεσσαλία, εγκαταλείφτηκε στην τύχη του και οι ευθύνες είναι διαχρονικές και πολιτικές και συλλογικές, των αγροτικών οργανώσεων. Η πολιτική ελίτ αναλώθηκε σε επικοινωνιακού τύπου προσεγγίσεις, σχεδίασε μόνο έργα χαμηλής απόδοσης (μπάρες κατά το κοινώς λεγόμενο) και απέφυγε να θέσει τις βάσεις για σημαντικά αρδευτικά- αντιπλημμυρικά έργα, τη χρησιμότητα των οποίων αντιληφθήκαμε με οδυνηρό τρόπο στη θεομηνία «Ιανός» στις 18 Σεπτέμβρη του 2020. Το γεγονός για παράδειγμα ότι εγκαταλείφτηκε το φράγμα Μουζακίου, που θα είχε τη δυνατότητα ταμίευσης 200 εκατομ. κυβικών μέτρων νερού, ήταν ολέθριο για τις πλημμύρες που προήλθαν από τον ποταμό Πάμισο. Αν το φράγμα αυτό είχε κατασκευαστεί στα τέλη Σεπτεμβρίου θα είχε αδειάσει από νερό και θα παραλάμβανε τον κύριο όγκο των πλημμυρικών υδάτων. Πρόσφατα δόθηκε στη δημοσιότητα μελέτη, που αναφέρει ότι στις 18 Σεπτεμβρίου 2020 το ύψος της βροχόπτωσης στην Οξυά και τη Δρακότρυπα, πάνω από τη λεκάνη απορροής του Πάμισου ανήλθε στα 420 χιλιοστά, αριθμός ρεκόρ στα υδρολογικά δεδομένα της χώρας εδώ και δεκαετίες.

Την ίδια ώρα η κυβέρνηση φέρεται να προχωρά με ΣΔΙΤ στην κατασκευή του φράγματος στη Σκοπιά Φαρσάλων στον Ενιπέα με μία καθυστέρηση 50 και πλέον ετών, αφού το έργο είχε μελετηθεί από το 1968… Ο Ενιπέας ήταν μετά τον Πάμισο το δεύτερο μεγάλο ποτάμι (παραπόταμοι και οι δύο του Πηνειού) που αποτέλεσαν την «αιτία του κακού» για τις μεγάλες πλημμύρες στον κάμπο της νοτιοδυτικής Θεσσαλίας στις 18 Σεπτεμβρίου του 2020, αλλά και στις πλημμύρες του Οκτωβρίου του 1994.

Το κόστος και των δύο αυτών έργων θα ήταν πολύ μικρότερο (70 εκατομ. ευρώ για το φράγμα Ενιπέα και 120εκατ. ευρώ για το φράγμα του Πάμισου στο Μουζάκι με σημερινές τιμές) από τις αποζημιώσεις που κλήθηκε να δώσει η πολιτεία σε αγροτικές εκμεταλλεύσεις, κτηνοτροφικές μονάδες, εμπορικές και βιοτεχνικές επιχειρήσεις που καταστράφηκαν από την πλημμύρα του «Ιανού» (μόνο για την αποκατάσταση των υποδομών θα ξοδευτούν 200 εκατ. ευρώ) , ενώ είναι ανυπολόγιστη η ζημιά που έχει γίνει σε χωράφια από τη διάβρωση και σε πόσα χρόνια αυτά θα αρχίσουν και πάλι να είναι αποδοτικά, με ότι αυτό συνεπάγεται σε απώλειες για την τοπική και εθνική οικονομία εν γένει.
Και το σημαντικότερο όλων είναι πως ο κίνδυνος για πρόκληση παρόμοιων φαινομένων στο μέλλον εξακολουθεί λόγω κλιματικής αλλαγής να υφίσταται , όσο τα έργα στο φράγμα της Συκιάς παραμένουν ημιτελή και είναι έτοιμα να καταρρεύσουν, ενώ στο «παρά πέντε» γλιτώσαμε στις 18 Σεπτέμβρη, ακόμη πιο φονικά πλημμυρικά φαινόμενα με το κλείσιμο της σήραγγας από την πλευρά του Πευκόφυτου, καθώς θα ερχόταν όλος αυτός ο όγκος νερού των 420 χιλιοστών που έπεσαν μέσα σε 10 ώρες στην Αργιθέα προς την πλευρά του Μουζακίου και από εκεί σε όλο τον κάμπο της Καρδίτσας.
Συνεπακόλουθα αν θέλουμε ως χώρα να χαράξουμε μία πορεία αυτόνομη στα προσεχή χρόνια με εξωστρέφεια , εξαγωγές, ενεργειακή απεξάρτηση από το εισαγόμενο φυσικό αέριο, γιατί όλα αυτά τα έργα (φράγμα Συκιάς, φράγμα Μουζακίου, φράγμα Σκοπιάς Φαρσάλων) είναι και αποθήκες νερού, αλλά και «μπαταρίες ενέργειας» ως υδροηλεκτρικά, πέρα από σημαντικά έργα Πολιτικής Προστασίας, θα πρέπει τώρα να τα σχεδιάσουμε και να τα υλοποιήσουμε.
Αν αντί του ελλείμματος είχαμε περίσσεια επιφανειακών νερών στη Θεσσαλία, θα παράγαμε τις ζωοτροφές που απαιτούνται για να στηρίξουμε το μεγαλύτερο εθνικό μας προϊόν , το «λευκό χρυσό» της Ελλάδας τη φέτα και συνεπακόλουθα θα δίναμε προστιθέμενη αξία και στο τουριστικό μας προϊόν.

Η προ δύο εβδομάδων επίσκεψη του πρωθυπουργού στη Δυτική Θεσσαλία δυστυχώς πέρα από τον Ε-65 και τη Μεσοχώρα (που δεν είναι όμως έργο μεταφοράς νερού από τον Αχελώο στη Θεσσαλία) δεν πρόσθεσε νεώτερη πληροφόρηση για την τύχη αυτών των δύο μεγάλων project των φραγμάτων της Συκιάς και του Μουζακίου, που και αντιπλημμυρική θωράκιση και ανάπτυξη θα διασφαλίσουν στην Καρδίτσα και αγροτική ανάπτυξη στο θεσσαλικό κάμπο και κυρίως θα αποτελέσουν σημαντικό κεφάλαιο για την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας.
Η εγκατάλειψη λοιπόν του πρωτογενή τομέα στη Θεσσαλία, ήταν εγκληματική, η πολιτική μας ελίτ δεν αντιλήφθηκε ότι με τη αδιαφορία της «σκότωσε την κότα με τα χρυσά αυγά», και τώρα που μετά την πανδημία θα αναζητήσουμε και πάλι παραγωγικό μοντέλο, πολύ δύσκολα θα καλύψουμε το χαμένο έδαφος δεκαετιών, όσο συνεχίζουμε να προσεγγίζουμε τα ζητήματα αυτά επιφανειακά και επικοινωνιακά….