Πριν συζητήσουμε για την...«κλίμακα του Ιωάννη», ας σώσουμε την οικία Γερολυμάτου στη Σεφέρη

Καλή η συζήτηση που άνοιξε στην πόλη για το έργο του Χρήστου Παπανικολάου «η κλίμακα του Ιωάννη»  στον κυκλικό κόμβο της οδού Βόλου, με λεωφόρο Καραμανλή, όπως και η παράπλευρη για την αισθητική του αλόγου στον κυκλικό κόμβο κάτω από τον Άγιο Αχίλλιο. Περί αισθητικής και τέχνης ο δημόσιος διάλογος και ο καθείς τοποθετείται με βάση τις παραστάσεις, τα βιώματά του και την κοσμοθεωρία του. Η έλλειψη αισθητικής όμως έχει να κάνει και με τα εγκλήματα εις βάρος των μνημείων της πόλης που έγιναν διαχρονικά τις τελευταίες δεκαετίες, όπου επεκράτησε ο «αρχοντοχωριατισμός» το εύκολο κέρδος, η αντιπαροχή και ο φθηνός  εντυπωσιασμός.

  Έτσι χάθηκαν οθωμανικά μνημεία, ή γκρεμίστηκαν  ή …ανατινάχτηκαν (!) , αφέθηκαν στο φθοροποιό χρόνο νεοκλασικά, κινδύνεψε από πυρκαγιά ακόμη και ο «Μύλος του Παππά», γκρεμίστηκε το ρολόϊ,  δημιουργήθηκαν πολυκατοικίες «κλουβιά» χωρίς σπάσιμο των όγκων για να εκμεταλλευτούν και το τελευταίο τετραγωνικό οι εργολάβοι, μπαζώθηκε και ανοικοδομήθηκε το αρχαίο θέατρο, με τη χαρακτηριστική ατάκα του Μπρούνο Ελί να ηχεί ακόμη στα αυτιά μου σε μία συνέντευξή του :

«‘Έλεγαν οι εργολάβοι ξέρετε τι ωραία που πιάνει πάνω στο αρχαίο μάρμαρο το μπετόν»!

 Προφανώς και το κτίριο που φιλοξενεί το «Προσκήνιο του Θεάτρου» δεν θα μπορούσε αισθητικά να ξεχωρίζει από τη γενικότερη κουλτούρα που μας διέπει τους Λαρισαίους. Ένα «κουτί» που στήθηκε εκεί που βρισκόταν η παλιά Ηλεκτρική, προκειμένου να εξευρεθεί ο κατάλληλος χώρος για τη δημιουργία του υπόγειου πάρκιγκ…

 Αν θέλουμε λοιπόν να διασώσουμε ότι ελάχιστο απέμεινε από τις μνήμες σε αυτή  την πόλη και μετά να πιάσουμε την πολύ- κατά τα άλλα- ενδιαφέρουσα κουβέντα για το τι εστί μοντέρνα τέχνη, ας δράσουμε.

Αφορμή για δράση από το δημοσίευμα του συναδέλφου Γιώργου Τράντα για την τύχη του κτιρίου των Μουσών επί της Παλαιστίνης, των "διδύμων" της 31ης Αυγούστου, του "Πύργου Χαροκόπου", του "Νικόδημου" στη Φαρμακίδου και της οικίας Γερολυμάτου, του παλιότερου σπιτιού του 19ου αιώνα, που βρίσκεται στην οδό Σεφέρη.

Γράφει λοιπόν ο Γ. Τράντας:

Ο αγώνας που κάνουμε ορισμένοι πολίτες της πόλης για τη διατήρηση κτισμάτων της νεότερης ιστορίας της δεν οφείλεται σε έναν ρομαντισμό ή παρελθοντολαγνεία. Είναι αγώνας για την ανάδειξη της ιστορικής ταυτότητας της πόλης. Αν χαθούν και τα ελάχιστα νεότερα κτίρια που έχουν απομείνει, θα εξαφανιστεί η ζώσα ιστορία της πόλης από την οθωμανική περίοδο μέχρι τη δεκαετία του -50. Στο πλαίσιο αυτό αγωνιούμε για την τύχη του κτιρίου των Μουσών επί της Παλαιστίνης, των "διδύμων" της 31ης Αυγούστου, του "Πύργου Χαροκόπου", του "Νικόδημου" στη Φαρμακίδου και της οικίας Γερολυμάτου, του παλιότερου σπιτιού του 19ου αιώνα, που βρίσκεται στην οδό Σεφέρη. Με το τελευταίο ασχολούμαστε πολλοί, γιατί βλέπουμε να έχει την τύχη άλλων κτισμάτων που κατέρρευσαν με τη συμβολή του χρόνου και της αδιαφορίας μας. Διάβασα στη "Ελευθερία" της 10/1/21 τις δηλώσεις του αντιδήμαρχου Τεχνικών Έργων κ. Γιώργου Σούλτη για την αξιοποίηση του σπιτιού, το οποίο ο Δήμος σκοπεύει να το κάνει χώρο "λαογραφικής έκθεσης", που θα το επισκέπτεται ο καθένας "χωρίς αντίτιμο εισιτηρίου". Ο αντιδήμαρχος έθεσε δύο προϋποθέσεις: έγκριση οικοδομικής άδειας από την Εφορεία Νεότερων Μνημείων και έγκριση χρηματοδότησης από το πρόγραμμα ΥΜΕΠΕΡΑΑ-ΕΣΠΑ. Για να φτάσουμε στο σημείο να ονειρευόμαστε την χρήση του κτιρίου και το πως θα είναι αυτό επισκέψιμο πρέπει να έχουμε κτίριο, κάτι για το οποίο δεν είμαι βέβαιος. Ακόμη κι αν θεωρήσουμε ότι θα τύχουν έγκρισης οι σχετικές αιτήσεις, πότε ελπίζουν οι αρμόδιοι να ξεκινήσουν οι εργασίες συντήρησής του; Έκαναν αυτοψία στο εσωτερικό του κτιρίου για να δουν την κατάστασή του; Εγώ πήγα σήμερα και φωτογράφισα το ιστορικό κτίσμα για να γίνει κατανοητό πόσο επείγον είναι να γίνουν έστω κάποιες πρόχειρες παρεμβάσεις πριν καταρρεύσει ολοσχερώς. Οι φωτογραφίες "μιλούν" μόνες τους.

Υ.Γ. Αυτό που είναι πρώτης προτεραιότητας είναι η κάλυψη με κάποιο τρόπο της στέγης.

 Γ.Κ.