Τις σημαίες ψηλά….

Ξημέρωσε διπλή γιορτή σήμερα για τους Έλληνες. Το μήνυμα διαχρονικό ελευθερία ή θάνατος, παραμένει τόσο τραγικά επίκαιρο και μετατρέπεται στις μέρες της πανδημίας στο ελευθερία (στις μετακινήσεις) ίσον θάνατος σε αγαπημένα πρόσωπα…!
Άλλωστε η ιστορία επαναλαμβάνεται μόνον ως φάρσα, κακόγουστη βέβαια, τραγική για συνανθρώπους μας σε όλη την υφήλιο…

Ξεδιπλώνοντας από το ντουλάπι των αναμνήσεων μαζί με τη σημαία και τις θύμησες του χθες.
Τη χαρά για το παιδί ή το εγγόνι που θα έκανε παρέλαση. Πριν από καμπόσα χρόνια, όταν με περηφάνια στοιχιζόμασταν στις γραμμές του σχολείου, για να περάσουμε μπροστά από τον κόσμο που μας χειροκροτούσε στην Κύπρου, στην Αργοναυτών, στην Καραϊσκάκη ή στην Τσιτσάνη, εδώ στη Θεσσαλία….
Και την επομένη στο φωτογραφείο για να δούμε αν ο φωτογράφος αποθανάτισε τη στιγμή.

Σε πιάνει μία θλίψη ανακατεμένη με τη γενικότερη βουβή εικόνα της πόλης, της χώρας και της υφηλίου ολόκληρης που γονάτισε από την πανδημία.. Ο αόρατος εχθρός και ο πόλεμος…
Πριν από 199 χρόνια όμως ήταν πόλεμος κανονικός. Το σύνθημα ήταν «λευτεριά ή θάνατος»… Θάνατος στα ταμπούρια ή στο πεδίο της μάχης… Αλλά υπήρχε η φλόγα να σηκώσουμε το κεφάλι στον κατακτητή.. Ραγιάδες, που τη φύλαγαν μέσα τους άσβεστη, επί 4 αιώνες…
Τώρα που η πανδημία επανέφερε σκέψεις, τώρα που επαναπροσδιορίζουμε ανάγκες και προτεραιότητας… Υγεία και λευτεριά τα δυο πιο πολύτιμα αγαθά για τον άνθρωπο.
Αξίζουν τη θυσία. Δύο αγαθά όμως που βαδίζουν σε δρόμους παράλληλους στις μέρες της πανδημίας.

Στερούμαστε για λίγες μέρες την ελευθερία για να έχουμε την υγειά μας…
Τώρα είναι που ανακαλύπτει και η Αθήνα πόσο πολύτιμη είναι η δουλειά στην ύπαιθρο, του αγρότη, γιατί κλείνουν τα σύνορα και δεν θα έχει ο πληθυσμός να φάει.. Στο μαντρί και στο χωράφι δίνεται μία μεγάλη μάχη για να κρατηθεί όρθιος ο τόπος… Ακόμη μεγαλύτερη όμως δίνουν οι άνθρωποι με τις λευκές και πράσινες μπλούζες…. Στήνουν καραούλι στον αόρατο εχθρό, υποδέχονται τους λαβωμένους με αυταπάρνηση.
Άνθρωποι φτωχοί και άσημοι ήταν αυτοί που ντύθηκαν τα φισικλέκια και σήκωσαν το λάβαρο, μαζί με το γιαταγάνι για τον εχθρό.
Άνθρωποι είναι κι εκείνοι μέχρι χθες συκοφαντημένοι, που δίνουν τον αγώνα, τώρα που οι υπόλοιποι κλειστήκαμε στα σπίτια. Οι γιατροί του ΕΣΥ και οι αγρότες με τους κτηνοτρόφους, οι υπάλληλοι στα μάρκετ για να μας εφοδιάζουν.
Ο καθείς στο δικό του μετερίζι… Άνθρωποι του καθημερινού μόχθου μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας, έξω από το star system. Άνθρωποι της δουλειάς και της προκοπής, της δράσης και του αγώνα και της προσφοράς όταν πάρουν το προσκλητήριο από την ιστορία...

Για έναν λαό νεκραναστάσιμο, όπως είναι ο ορθόδοξος ελληνισμός και αυτή η δοκιμασία θα περάσει….
Αυτός ο λαός σήκωσε το λάβαρο εκεί κοντά στους δεύτερους χαιρετισμούς- αρχές της άνοιξης του 1821- θαρρώντας πως είχε δίπλα του την Παναγία υπέρμαχο στρατηγό σαν ξεκινούσε το γιουρούσι, με ελάχιστες ελπίδες να επιζήσει από τα βόλια πολυάριθμων ασκεριών…
Για όλους εκείνους που στις μέρες της πανδημίας βρήκαν ευκαιρία να τα βάλουν όχι με την Ιερά Σύνοδο αλλά με την πίστη, ας θυμηθούν τα λόγια του Άρη Βελουχιώτη, στον παπά Ανυπόμονο το 1943 το Μάη στις βουνοκορφές των Αγράφων , όταν τον ρώτησε σαν έρθει το ΕΑΜ στα πράγματα στη χώρα αν θα καταργήσει τη θρησκεία μετά που θα φύγουν οι Γερμανοί, τι του απάντησε:
«Λες και η θρησκεία καταργείται με διάταγμα. Το βράδυ πριν κοιμηθεί κάτω από τη βελέντζα του ο απλός άνθρωπος , ο Χριστιανός πάλι την προσευχή του θα την κάνει…».

Ωδή στους απλούς ανθρώπους είναι η επέτειος της επανάστασης του 1821. Αυτοί που δεν διεκδίκησαν το βόλεμα το φαίνεσθαι και τον εφήμερο πλούτο, ,αλλά έσφιγγαν μαζί με το χατζάρι και το κομποσκοίνι...…
Και σαν ήρθε η λευτεριά στον τόπο ξανατραβήχτηκαν στη ρούγα τους….

Υψώνουμε σήμερα τη σημαία στο μπαλκόνι μας για να τιμήσουμε
Το γιατρό και το νοσοκόμο στην Εντατική  που δίνουν τη μάχη για να κρατήσουν αγαπημένα πρόσωπα στη ζωή…
Τον αγρότη και τον κτηνοτρόφο που ξύπνησαν από τα χαράματα για να μη σπάσει η αλυσίδα της παραγωγής..
Τον υπάλληλο του μάρκετ που μας υπομένει με τι φοβίες μας και τα άγχη μας τις μέρες του εγκλεισμού,

Θα νικήσουμε και τούτο τον αόρατο εχθρό αν μείνουμε μονοιασμενοι  και η χώρα θα ορθώσει και πάλι το ανάστημά της. Θα ξανάρθει η άνοιξη, ζυγώνει…
Ψηλά τις σημαίες να δώσουμε γαλανόλευκο χρώμα ελπίδας στα μπαλκόνια, μας, αισιόδοξο μήνυμα, ότι τον κερδίζουμε και τούτο τον πόλεμο…