Να χάνωμεν αδέλφια, Πατρίδα και γονείς, τους φίλους, τα παιδιά μας κι όλους τους συγγενείς;

Βαριά η σκιά της τραγωδίας των Τεμπών στη σημερινή  διπλή γιορτή . Μας το θυμίζουν οι μαθητές που θα παρελάσουν στην Κύπρου με το αυτοκόλλητο που μας θέτει προ των ευθυνών μας… Για ποια πατρίδα θυσιάστηκαν οι πρόγονοί μας, για ποια Ελλάδα άραγε;

Αυτή που διώχνει τα παιδιά της στην Εσπερία, ή που τα καταδικάζει στην ανεργία και, την περιθωριοποίηση, ή στη χειρότερη των περιπτώσεων τα στοιβάζει στις μετακινήσεις τους στα βαγόνια του θανάτου;
Ξεδιπλώνοντας από το ντουλάπι των αναμνήσεων μαζί με τη σημαία και τις θύμησες του χθες. 
Τη χαρά για το παιδί ή το εγγόνι που θα έκανε παρέλαση. Πριν από καμπόσα χρόνια, όταν με περηφάνια στοιχιζόμασταν στις γραμμές του σχολείου, για να περάσουμε μπροστά από τον κόσμο που μας χειροκροτούσε στην Κύπρου, στην Αργοναυτών, στην Καραϊσκάκη ή στην Τσιτσάνη, εδώ στη Θεσσαλία…. 
Και την επομένη στο φωτογραφείο για να δούμε αν ο φωτογράφος αποθανάτισε τη στιγμή. 

Σε πιάνει μία θλίψη ανακατεμένη με τη γενικότερη βουβή εικόνα της πόλης, της xώρας. Ασφαλώς και είναι λαμπρή διπλή γιορτή. Αλλά είναι και ευκαιρία για αναστοχασμό
Πριν από 202 χρόνια όμως ήταν πόλεμος κανονικός. Το σύνθημα ήταν «λευτεριά ή θάνατος»… Θάνατος στα ταμπούρια ή στο πεδίο της μάχης… Αλλά υπήρχε η φλόγα να σηκώσουμε το κεφάλι στον κατακτητή.. Ραγιάδες, που τη φύλαγαν μέσα τους άσβεστη, επί 4 αιώνες…

Τώρα είναι ο θυμός για τη διάλυση των κανόνων ασφαλείας, το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας για να κρατηθούμε στο ευρώ που «τρίζει» στη σκιά της κατάρρευσης ευρωπαϊκών τραπεζών. Στα παιδιά εκείνα που με δυο πτυχία ή μεταπτυχιακά , με ξένες γλώσσες και ψηφιακές δεξιότητες που γίνονται ταχυδιανομείς για να διατηρηθούν τα προνόμια μιας γενιάς που με τα πολιτικές της επιλογές, τη συνδιαλλαγή την κομματοκρατία και την αναξιοκρατία μας έφερε στο σημερινό χάλι.

Όχι δεν πολέμησαν για αυτή την Ελλάδα ο Καραϊσκάκης κι ο Κολοκοτρώνης. Όχι δεν θυσιάστηκαν οι φοιτητές του Ιερού Λόχου στο Δραγατσάνι , για να δουν , 202 χρόνια μετά άλλους φοιτητές να γίνονται  «θυσία» (;)στα Τέμπη…"Τρίζουν τα κόκαλα " του Ρήγα του Βελεστινλή

"Ως πότε, παλληκάρια, να ζούμεν στα στενά,
μονάχοι, σαν λιοντάρια, στες ράχες, στα βουνά;
Σπηλιές να κατοικούμεν, να βλέπωμεν κλαδιά,
να φεύγωμ- απ- τον κόσμον, για την πικρή σκλαβιά;
Να χάνωμεν αδέλφια, Πατρίδα και γονείς,
τους φίλους, τα παιδιά μας κι όλους τους συγγενείς;"

Τα λάβαρα ψηλά, ωστόσο γιατί έτσι τους πρέπει τους ήρωες που έχυσαν το αίμα τους για τη λευτεριά. Δυσκολότερο τελικά  να διατηρήσεις την αξιοπρέπεια ενός έθνους σε περιόδους ειρήνης, παρά σκλαβιάς. Πιότεροι οι συμβιβασμοί που κάνουμε κι αυτούς πρέπει να αντιπαλέψουμε για να φανούμε αντάξιοι των προγόνων...