Ο αιώνιος πόθος...

Ξεκίνησε την προετοιμασία της η Αναγέννηση κι ανοίγει – όπως γράψαμε στο χθεσινό ρεπορτάζ – έναν νέο κύκλο. Που θα οδηγήσει αυτή η διαδρομή και που θα καταλήξει κανείς δεν μπορεί να το προβλέψει μήνα Ιούλιο με τον ήλιο κατακέφαλα. Θα το μάθουμε εν καιρώ όταν θ’ αρχίσει να… δροσίζει!

Η προσδοκία για το άλμα, πάντως, κάθε φορά που η ομάδα βρίσκεται στη δεύτερη εθνική κατηγορία είναι “ολοζώντανη” και… “σπαρταράει” που λένε κι οι ψαράδες! Ακόμη κι όταν ξεκινούσε με τις χειρότερες συνθήκες την προετοιμασία της το καλοκαίρι, στο πίσω μέρος του μυαλού του κάθε Αναγεννησιώτη βρίσκονταν η… φαντασίωση ότι στο τέλος της περιόδου θα πανηγυρίσει την άνοδο στην Α’ Εθνική!

Από θεσπίσεως των εθνικών κατηγοριών, αρχές δεκαετίας του ‘60, ισχύει αυτό για τον Καρδιτσιώτη. Μεγάλωσαν, ανδρώθηκαν και γέρασαν μ’ αυτό τον καημό ένα σωρό συντοπίτες! Η προσδοκία αυτή ήταν στο απόγειό της τη δεκαετία του ‘70, όταν έβλεπαν τις διάφορες επαρχιακές ομάδες (και όλες τις Θεσσαλικές) να τα καταφέρνουν.

Από τότε, κάθε χρόνο στην πρεμιέρα το ίδιο όνειρο. Ιδιαίτερα τις χρονιές που η ομάδα πρωταγωνιστούσε από το 1972 και για πέντε συνεχόμενες σεζόν. Ξεθώριασε τη δεκαετία του ‘80 με τη μακρά παραμονή στη Γ’ Εθνική και Δ’ Εθνική (10 χρόνια), επανήλθε τη σεζόν 1993-94, έφθασε τόσο κοντά στην πραγμάτωση, αλλά και πάλι κάτι στράβωσε και… “έσβησε”…

«Ζωντάνεψε» ξανά επί Καπράνα το 1997, οπως και μετά το θρυλικό μπαράζ της Ριζούπολης, στη χαραυγή των μνημονίων και στην παντοκρατορία του Koriopollis, αλλά ούτε τότε δικαιώθηκε, όπως και στην δεύτερη σεζόν του σημερινού προέδρου το 2021 μετά την πανηγυρική επιστροφή από το τοπικό και τη Γ’ Εθνική και τις ηχηρές μεταγραφές!

Με λίγα λόγια ουδέποτε αυτός ο σύλλογος που λατρεύεται παθολογικά από τους Καρδιτσιώτες, έκανε το άλμα κι ακόμη είναι με το απωθημένο ενώ το χει κάνει ο κάθε… πικραμένος και κάποια στιγμή μπορεί να δούμε στην Α’ Εθνική μεχρι και τον… ΑΟ Χολαργού!!!

Τα “πως” και τα “γιατί” προσπαθήσαμε κατά καιρούς να τα ερμηνεύσουμε βασιζόμενοι στη λογική και περιγράφοντας τις συνθήκες. Ωστόσο κάποιες φορές μοιάζει αδύνατο να δώσεις απάντηση! Λες κι έχεις να κάνεις με μια… “αιώνια κατάρα” πλανιέται πάνω από το σύλλογο και τον “φρενάρει”.

Το μόνο σίγουρο και αποδεδειγμένο είναι ότι ουδέποτε διέθετε τις “άκρες” στο παρασκήνιο που στη συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων ίσχυε για ομάδες που κατά καιρούς τα κατάφεραν.

Η μη άνοδος για μια ομάδα που είναι πρώτη στην Ελλάδα σε συμμετοχές στη Β’ Εθνική, που είναι πιο παλιά και από το ίδιο… το ποδόσφαιρο κι έχει τόσο μεγάλη δημοφιλία, είναι βεβαίως η αφορμή για “καζούρα” από αντιπάλους.

Ωστόσο είναι κατά κάποιο τρόπο και ο ιστός που δένει τον κόσμο της και τον κρατάει πάντα ενεργό. Είναι αυτός ο “αιώνιος πόθος” που όταν κάποια στιγμή θα δικαιωθεί στο πανηγύρι που θ’ ακολουθήσει θα πάρουν μέρος κι εκείνοι που έφυγαν από τη ζωή…