Καλπες ή παραλία;

Τι και ποιόν να ψηφίσω στις εκλογές. Θεμελιώδες ερώτημα για τους αναποφάσιστους, που παραμένουν σε ένα ποσοστό άνω του 10% με βάση τις πιο πρόσφατες δημοσκοπήσεις και σε αυτούς άλλωστε στοχεύουν οι επικοινωνιολόγοι των κομμάτων.

Του Γιάννη Κολλάτου

Α, η τέχνη της επικοινωνίας αυτή που ανεβάζει και κατεβάζει υποψήφιους και κόμματα. Κρύβει επιμελώς τις αδυναμίες, τις βάζει στη λήθη, τις κοπιάρει, τις κάνει delete, επεμβαίνει και το photoshop και βγαίνουν όλοι αρχηγοί και υποψήφιοι, ανθρώπινοι καλοσυνάτοι, αρυτίδωτοι, ατσαλάκωτοι και με αστραφτερό χαμόγελο σαν την παλιά διαφήμιση της kolynos…
Είμαστε στην εποχή της επικοινωνίας, των social media, των δεξιώσεων, αντί των συγκεντρώσεων, των χορηγών και των γενικόλογων και στο πουθενά δηλώσεων και πολιτικών αναλύσεων.

Μη γίνει το λάθος της τελευταίας στιγμής και με την έκρηξη της κοινωνικής δικτύωσης στη συνέχεια δεν συμμαζεύεται.
Οι εκλογές στην επαρχία αναβαθμίστηκαν. Εξακολούθησε να υπάρχει η συγκέντρωση στα καφενεία, αλλά τα events τα νυχτερινά καλέσματα σε μπαράκια και αναψυκτήρια, ή τα απογευματινά gala έπαιξαν και αυτά το ρόλο τους ιδίως στη Λάρισα και δευτερευόντως στη Μαγνησία. Αθηναϊκές συνήθειες και αυτές κοπιαρισμένες από Αμερικάνικες εκλογές…

Η προσέγγιση των ψηφοφόρων «πόρτα- πόρτα» έγινε «door to door»και οι δεξιώσεις events και happenings..
¨Όσοι επέμειναν παραδοσιακά στο καφενείο της γειτονιάς, ή του χωριού και στις πλατείες αντί των κλιματιζόμενων αιθουσών ξενοδοχείων, πιθανόν να μη το μετάνιωσαν, αλλά η αλήθεια είναι ότι οι εποχές που ο πολίτης άκουγε με προσοχή τον πολιτικό παρήλθαν ανεπιστρεπτί. Τώρα του θέτει ερωτήματα και περιμένει απαντήσεις και δεσμεύσεις. Αρκετοί ήρθαν σε δύσκολη θέση καθώς τα ερωτήματα ήταν πιεστικά και to the point, όπως θα έλεγαν και οι φίλοι μας οι Αμερικανοί επικοινωνιολόγοι.

Οι συγκετρώσεις των εκατοντάδω ατόμων στις πλατείες ή των δεκάδων στα καφενεία, δεν υφίστανται πλέον, οι νέοι παίζουν καθοριστικό ρόλο στην εκλογή και επειδή συνήθως είναι ψιλο-αδιάφοροι και δεν συγκινούνται  τους πολιτικούς δεκάρικους, θα πρεπει κανείς να τουςβρει στους χώρους διασκέδασης. Αφού δεν πάει ο Μωάμεθ στο βουνό (στις πολιτικές συγκεντρώσεις) , θα πάει το βουνό στο Μωάμεθ (ο πολιτικός στις καφετεριες και τα μπαράκια)...

Και έτσι επανέρχεται το αρχικό βασανιστικό ερώτημα. Ποιόν να ψηφίσω; Αυτόν που μου έκανε κλικ με την προεκλογική του καμπάνια, ή εκείνον που πιστεύω ότι θα με εκπροσωπήσει επάξια στο κοινοβούλιο και πως καθορίζεται το επάξια;

Ας μη γελιόμαστε στο παρελθόν αυτό σχετιζόταν με τη δυνατότητα της μετάθεσης του παιδιού από τα σύνορα, της μετακίνησης του υπαλλήλου, του συμβασιούχου εκπαιδευτικού που υπηρετεί μακριά από την οικογενειακή εστία, αυτού που έχει καλύτερη πρόσβαση σε δήμους και επιχειρήσεις για 8μηνη απασχόληση, η μερική 4ωρη… Όλα αυτά εξακολουθούν να παίζουν σημαντικό ρόλο. Ελάχιστοι μέτρησαν ή μετρούν τη συνολική κοινοβουλευτική παρουσία τις παρεμβάσεις στα κέντρα λήψης των αποφάσεων για την προάσπιση καλώς νοούμενων τοπικών συμφερόντων..

 Η συλλογική ευθύνη χάθηκε τα ωραία και παχιά λόγια για το μέλλον αυτού του τόπου μετανάστευσαν μαζί με το brain drain… Άρα ένα μεγάλο ποσοστό των αναποφάσιστων εάν και εφόσον πάει στην κάλπη, θα προτάξει και πάλι το ατομικό έναντι του συλλογικού συμφέροντος και πιθανότατα θα πάει με το νικητή γιατί πάνω από όλα θα πρέπει να έχει «κονέ» με την εξουσία και το «γκουβέρνο»…

Υ.Γ.Δυστυχώς με τα αυριανά 40άρια το πραγματικό δίλλημμα των αυριανών εκλογών δεν θα είναι ποιόν να ψηφίσω αλλά το κάλπες ή παραλία;