Η συγκλονιστική ιστορία του Βαγγέλη Βλάχου: Πριν από τέσσερα χρόνια έχασα την κόρη μου και τώρα στα Τέμπη τον αδελφό μου

Ένα παράλληλο δράμα με αυτό της τραγωδίας των Τεμπών αποκαλύφθηκε σήμερα, με πρωταγωνιστή τον Βαγγέλη Βλάχο, ο οποίος τέσσερα χρόνια πριν χάσει τον 34χρονο αδερφό του, Βάιο στο σιδηροδρομικό δυστύχημα, είχε ζήσει την απώλεια του ίδιου του του παιδιού.

Η ιστορία έγινε γνωστή σήμερα, κατά τη διάρκεια συνέντευξης του κ. Βλάχου, ο οποίος μίλησε για την ψυχολογική υποστήριξη που θα έπρεπε να λαμβάνουν οι συγγενείς των θυμάτων. Όπως εξήγησε, η μητέρα του -και μόνο αυτή από την οικογένεια- έλαβε ένα τηλεφώνημα από γραμμή ψυχολογικής υποστήριξης. Ωστόσο, ο ίδιος τόνισε ότι ένα τέτοιο τραύμα χρειάζεται συστηματική ψυχική στήριξη και όχι ένα τηλεφώνημα. Ειδικά αν κάθε φορά σε καλεί άλλος ψυχολόγος, στον οποίο θα πρέπει να επαναλαμβάνεις από την αρχή τα όσα έχεις πει στον προηγούμενο, υπογράμμισε.

"Το μήνυμα αυτό το έλαβε η μητέρα μου. Δεν θέλω να πουλήσω προσωπικό δράμα. Τέσσερα χρόνια βρίσκομαι σε ψυχανάλυση που έθαψα το κορίτσι μου, το παιδί μου. Έχασα την κόρη μου πριν από τέσσερα χρόνια. Είμαι τέσσερα χρόνια σε ψυχανάλυση για να βγω από αυτή την κατάθλιψη, κάθε εβδομάδα. Περάσαμε πανδημία με αυτό, ούτε μηνύματα ούτε βιντεοκλήσεις βοηθούν σε αυτό. Θέλεις έναν άνθρωπο εξειδικευμένο για σένα και μόνο, δεν μπορείς να μιλάς σήμερα με έναν κι αύριο να έρθει κάποιος άλλος να του τα ξαναπείς" δήλωσε χαρακτηριστικά στον ΑΝΤ1.

"Δεν μπορεί ούτε μήνυμα, ούτε ένα τηλεφώνημα να κάνει τίποτα. Εγώ είμαι εδώ και τέσσερα χρόνια με κρίσεις πανικού, με κρίσεις φόβου, θες έναν άνθρωπο έναν γιατρό για να είναι εκεί μαζί σου. Κάποιος μπορεί να πάθει συγκοπή από αυτό το μήνυμα" πρόσθεσε.

Ο Βαγγέλης Βλάχος έχασε την κόρη του όταν εκείνη ήταν μόλις 28 ημερών εξαιτίας μίας σοβαρής καρδιοπάθειας από την οποία έπασχε, με τους δημοσιογράφους της εκπομπής "Το Πρωινό" να σαστίζουν από την αποκάλυψη.

"Πάνω που έβγαινα από την κατάθλιψη με την απώλεια της κόρης μου, χάνω τον αδελφό μου" είπε, εμφανώς φορτισμένος συναισθηματικά, τονίζοντας ότι το κράτος θα έπρεπε να μεριμνήσει, ούτως ώστε να υπάρχει συγκεκριμένος ψυχολόγος για κάθε οικογένεια θύματος.